‎فراتر از واکنش

پس از توفان سهمگین کمدی‌های نازل و موج آثار خشن شبکه نمایش خانگی که بسیاری از ظرفیت نمایشی سال‌های اخیر را به خود اختصاص داده بودند، در بهار و تابستان امسال با نمایش فیلم متفاوت «پیرپسر» و اوج‌گیری سریال خانگی «تاسیان» که پخش حساسیت‌برانگیز آن از اواخر زمستان شروع شده بود، اتمسفر جدیدی را در سپهر عرصه نمایش شاهد بودیم که با شتاب بسیار از تعلق صرف به مقوله هنر نمایش عبور کرد و با ورود به دایره فرامتن‌هایی متفاوت و متنوع، بار دیگر ثابت کرد که عرصه تصویر در مفهوم کلی آن از چه برد و دامنه بسیطی در جهت‌دهی به افکار عمومی و ایجاد امواج اجتماعی برخوردار است.

مازیار معاونی : پس از توفان سهمگین کمدی‌های نازل و موج آثار خشن شبکه نمایش خانگی که بسیاری از ظرفیت نمایشی سال‌های اخیر را به خود اختصاص داده بودند، در بهار و تابستان امسال با نمایش فیلم متفاوت «پیرپسر» و اوج‌گیری سریال خانگی «تاسیان» که پخش حساسیت‌برانگیز آن از اواخر زمستان شروع شده بود، اتمسفر جدیدی را در سپهر عرصه نمایش شاهد بودیم که با شتاب بسیار از تعلق صرف به مقوله هنر نمایش عبور کرد و با ورود به دایره فرامتن‌هایی متفاوت و متنوع، بار دیگر ثابت کرد که عرصه تصویر در مفهوم کلی آن از چه برد و دامنه بسیطی در جهت‌دهی به افکار عمومی و ایجاد امواج اجتماعی برخوردار است.

آن‌گونه که حافظه نمایشی نگارنده به یاد می‌آورد، در هیچ‌کدام از دو عرصه سینما و نمایش خانگی، اقشار و طیف‌های مختلف اجتماعی تاکنون این‌چنین واکنش‌های گسترده و صفر‌ و صدی در برابر یک فیلم بلند سینمایی یا یک سریال خانگی نشان نداده بودند و در غالب موارد پیشین، واکنش‌ها بیشتر به یک صنف خاص یا یک جناح سیاسی خاص محدود می‌شد که در یک فیلم یا سریال به آنها از زاویه‌ای پرداخت شده بود؛ از مصادیق صنفی، نمونه‌هایی نظیر اعتراض جامعه پرستاران کشور به چگونگی شخصیت‌پردازی شخصیت پرستار در فیلم سینمایی «شوکران/ 1378» ساخته بهروز افخمی ‌ یا موج اعتراض جامعه پزشکی به فصل اول سریال طنز «در حاشیه/ 1396» ساخته مهران مدیری و از مصادیق سیاسی مثال‌هایی همچون اعتراض جناح اصلاح‌طلب به چگونگی پرداخت شخصیت‌ها در سریال تلویزیونی «پروانه‌ها می‌نویسند/ 1379» به کارگردانی محمد نوری‌زاد یا نمایش محدود و از پرده پایین‌کشیدن فیلم سینمایی «مارمولک/ 1383» به کارگردانی کمال تبریزی در اعتراض به شیوه نمایش روحانیت.