افزایش سن جذب دانشجومعلم تا ۳۰ سال/ دانشگاه فرهنگیان به بنگاه کاریابی تبدیل شده است؟!
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، اخیرا خبر افزایش سن ورود به دانشگاه فرهنگیان به ۳۰ سال و ارائه این طرح به شورای عالی انقلاب فرهنگی مطرح شده و مجددا برسر زبان‌ها افتاده است.
این طرح با مخالفت بسیاری از دانشجویان این دانشگاه روبه رو شده و عده‌ای از دانشجویان با مطرح کردن انتقاداتی این مسئله را به چالش کشیده و این تصمیم را عامل کاهش کیفیت آموزش و کم اهمیت شدن جایگاه دانشگاه فرهنگیان میدانند.
در این راستا و جهت بررسی این طرح با تعدادی از داشنجویان دانشگاه فرهنگیان گفتگویی داشتیم.
محدثه خلیلی، دانشجوی دانشگاه فرهنگیان در خصوص موضوع افزایش سن پذیرش دانشگاه فرهنگیان به ۳۰ سال گفت: مسئله‌ای که این مدت مطرح شده و به شدت در حال بررسی است، افزایش سن پذیرش فرهنگیان به ۲۷ یا ۳۰ سال است. به نظر می‌رسد که این موضوع همچنان بی‌پایان است و هیچ وقت به طور قطع و کامل به پایان نمی‌رسد. هر بار شاهد واکنش‌هایی به آن هستیم. یک بار شورای عالی انقلاب فرهنگی آن را رد می‌کند و بار دیگر به بحث می‌آید. این موضوع در شورای عالی انقلاب فرهنگی و شورای عالی آموزش و پرورش قبلاً کاملاً مشخص شده بود، اما حالا مجدداً به دلیل فشارهای اجتماعی و پیامک‌های دریافتی از سوی عده‌ای، نامه‌ای دوباره به شورا ارسال شده است.
واقعاً انتظار داریم آقای وزیر یا سخنگوی محترم کمیسیون آموزش و پرورش دلایل کارشناسی خود را به‌طور شفاف و واضح برای ما بیان کنند. ما باید بدانیم که چرا همچنان بر افزایش سن فرهنگیان اصرار می‌شود و چرا این مسئله هر بار تغییر می‌کند. از طرف دیگر، بارها و بارها از تشکل‌های مختلف دانشگاه فرهنگیان برای آقای وزیر نامه ارسال شده و صحبت‌هایی انجام شده، اما هیچ توضیح قانع‌کننده‌ای ارائه نشده است. واقعاً جای تعجب است که چرا هیچ ثباتی در این تصمیمات وجود ندارد و چرا هیچ گاه پاسخ روشن و پایدار برای این موضوع داده نمی‌شود.
وی ادامه داد: آنچه مسلم است این است که مسئولان باید در تصمیم‌گیری‌ها از نظر دانشجو و جامعه دانشگاهی بهره ببرند. سخنان مقام معظم رهبری همواره بر این تأکید دارد که دانشگاه باید محل گفتمان و تبیین باشد و دانشجو باید تصمیم‌ساز باشد. در زمان نهضت نرم‌افزاری، حضرت آقا پیش از اینکه موضوع به مسئولان منتقل شود، از دانشجویان نظر خواستند و خواستند که نظر دانشجو در نظر گرفته شود، اما در نهایت تصمیم‌گیری به عهده مسئولان گذاشته شد. متاسفانه شاهد هستیم که در این مورد خاص، آقای وزیر نه تنها به نظرات دانشجویان توجه نمی‌کند بلکه به نظر می‌رسد که فراموش کرده‌اند که خودشان زمانی عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان بودند و باید نسبت به فرزندان این مجموعه حساسیت بیشتری داشته باشند.
خلیلی در ادامه در خصوص موضوع افزایش سن پذیرش فرهنگیان افزود: موضوع افزایش سن که مطرح شد، ما دلایل خود را چندین بار ارائه داده‌ایم. اما در اینجا باز هم می‌گوییم که چرا ما در بسیاری از موارد کشور‌های مطرح دنیا را الگوی خود قرار می‌دهیم، به ویژه در زمینه‌های اقتصادی و سیاسی، اما وقتی به نفع ما نباشد، توجهی به این موضوع نمی‌کنیم. به‌عنوان مثال، در کشور‌های معتبر همچون ایالات متحده آمریکا، سن ورود به حرفه معلمی ۲۲ سال است، در ژاپن ۲۲ سال، در فرانسه بین ۲۳ تا ۲۵ سال، و در انگلستان بین ۲۲ تا ۲۳ سال است. ما به جای اینکه جامعه معلمی را به سمت جوان شدن، کارآمد تر شدن و با نشاط و با انگیزه شدن ببریم، در حال اتخاذ تصمیماتی خلاف این‌ها هستیم، که در واقع نمی‌دانیم این اتفاقات و تصمیمات عمداً اتفاق می‌افتد یا سهواً و یا اینکه اصلاً این تصمیم‌ها کارشناسی نشده‌اند و بدون آگاهی اتخاذ می‌شوند.
وی در ادامه افزود: افزایش سن ورود به دانشگاه فرهنگیان به ۲۷ یا ۳۰ سال شاید در کوتاه‌مدت بتواند کمبود نیروی کار را برطرف کند، اما این تصمیم باید در بلندمدت با کارشناسی دقیق بررسی شود. به نظر می‌رسد که دانشگاه فرهنگیان تبدیل به یک بنگاه کاریابی شده است. ما داریم معلمی را به جامعه به‌عنوان یک شغل ساده و معمولی نشان می‌دهیم. در حالی که امام خمینی (ره) معلمی را شغل انبیا می‌دانستند و حضرت آقا هم آن را به‌عنوان یک رسالت بزرگ تبیین کرده‌اند.
با این تغییرات در افزایش سن، شخصیت فردی که وارد دانشگاه فرهنگیان می‌شود، به‌ویژه از نظر روان‌شناسی، شکل‌گرفته و ممکن است دیگر نتواند همانطور که فردی با سن پایین‌تر می‌تواند، با دانش‌آموزان ارتباط برقرار کند.
فردی که ۳۰ ساله وارد دانشگاه می‌شود، به‌خصوص اگر پیش از این در دانشگاه‌های دیگر آموزش دیده باشد، شخصیت اصلی‌اش شکل‌گرفته است و ممکن است نتواند همانطور که یک فرد جوان‌تر می‌تواند، فضای دانشگاه فرهنگیان را درک کند.
محدثه خلیلی، دانشجوی دانشگاه فرهنگیان، در خصوص چالش‌های کیفیت آموزش و تأثیر سن بر عملکرد معلمان، گفت: یکی دیگر از چالش‌های اصلی که این روز‌ها مطرح می‌شود، بحث کیفیت آموزش است. وقتی معلمی با سن بالا وارد مدارس می‌شود، قطعاً تفاوت‌هایی با معلمی که در سنین جوانی، مثلاً ۲۲ یا ۲۳ سالگی، وارد مدارس می‌شود، در ارتباط با دانش‌آموزان خواهد داشت. معلمانی که جوان و با انگیزه هستند، انرژی بیشتری دارند و می‌توانند ارتباط بهتری با نسل جدید برقرار کنند.
در واقع، شغل معلمی به دلیل فرسایشی بودن آن، به‌گونه‌ای است که هرچه سن معلم بالا می‌رود، ارتباط برقرار کردن با دانش‌آموزان سخت‌تر می‌شود.
وی ادامه داد: ما اکنون می‌بینیم که نسل‌های مختلف دانش‌آموزان از دهه ۸۰ و ۹۰، اختلافات زیادی دارند. حالا اگر معلمی که از یک دهه دیگر آمده بخواهد با نسل‌های جدید زد و آلفا ارتباط برقرار کند، این ارتباط به مراتب دشوارتر خواهد بود. شاید در کوتاه‌مدت این افزایش سن مشکلی نداشته باشد و کمبود معلم را جبران کند، اما نگاه بلندمدت ما این است که این تصمیم نه تنها کیفیت آموزش را ارتقا نمی‌دهد، بلکه صرفاً به دنبال جذب تعداد زیادی معلم برای شغل معلمی است.
دانشجوی دانشگاه فرهنگیان افزود: آیا یک معلم ۶۰ ساله می‌تواند با دانش‌آموزان ۷ یا ۸ ساله ارتباط مؤثری برقرار کند؟ آیا می‌تواند با آنها در مورد مسائل به‌روز صحبت کند؟ ممکن است برخی بگویند که با معلمان مسن‌تر نیز ارتباط خوبی برقرار کرده‌اند، اما آیا این امر در همه مقاطع به درستی انجام می‌شود؟
وی پیشنهاد کرد: "ما نیاز داریم تا یک برنامه اساسی برای جذب معلمان طراحی شود. در کنار آن، پیشنهاد می‌دهیم که برای جذب افراد در حرفه معلمی از ماده ۲۸ استفاده کنیم که به افراد تا ۴۰ سال اجازه ورود به این حرفه را می‌دهد و معتقدیم که باید دانشگاه فرهنگیان همچنان محدودیت سنی ۱۸ تا ۲۴ سال را حفظ کند و قانون تغییر نکند.
خلیلی، دانشجوی دانشگاه فرهنگیان، سخنان خود را با طرح چند سوال به پایان رساند و گفت: چند سوال دارم از وزیر محترم آموزش و پرورش، مسئولین وزارت آموزش و پرورش و نمایندگان مجلس که این قوانین را تصویب می‌کنند، و همچنین سخنگوی کمیسیون آموزش و پرورش، آقای عظیمی‌راد. ما دانشجویان به شدت خواستار دریافت پاسخ این سوالات هستیم و امیدواریم که مسئولین پاسخگو باشند.
اولین سوال ما این است که افزایش سن ورود به دانشگاه فرهنگیان، که تحت فشارهای اجتماعی به تصویب رسیده، چه تضمینی وجود دارد که بعد از مدتی دوباره این فشار‌ها وارد نشود و تصمیمات این چنینی برای دانشگاه فرهنگیان اتخاذ نشود؟ آیا واقعاً این افزایش سن کمک می‌کند به جبران کمبود نیروی معلم، یا صرفاً مثل یک مُسَکن عمل می‌کند و مشکل اصلی وزارت آموزش و پرورش را حل نمی‌کند؟
وی ادامه داد: به نظر می‌رسد که برخلاف سخنان رهبر انقلاب که در رابطه با اهمیت جایگاه دانشگاه فرهنگیان و دانشگاه تربیت شهید رجایی وتاکید ایشان بر اینکه باید دراین دو دانشگاه معلم تربیت کنیم، اما به نظر می‌رسد که مسئولین در تلاشند تا بر خلاف این دیدگاه پیش بروند و به‌جای توجه به فرمایشات ایشان، مسیر دیگری را طی کنند.
وی در ادامه افزود: موضوع دیگری که باید روشن شود این است که چه تضمینی وجود دارد که دانشگاه فرهنگیان همیشه به‌عنوان مرکز تخصصی تربیت معلم باقی بماند و هیچ راهی برای انحراف آن وجود نداشته باشد که در آینده دانشگاه فرهنگیان از جایگاه اصلی خود خارج شود؟
همچنین، در برابر دانش‌آموزان ۱۸ ساله‌ای که با انگیزه زیاد وارد دانشگاه فرهنگیان می‌شوند، چگونه می‌توان توضیح داد که چرا سهمیه این افراد بین افراد ۲۷ تا ۳۰ سال تقسیم می‌شود؟
محدثه خلیلی همچنین به اظهارات سخنگوی کمیسیون آموزش و پرورش در رسانه‌ها اشاره کرد و گفت: آقای عظیمی‌راد چند وقت پیش اعلام کردند که ۲۰ درصد از دانش‌آموزان درگیر اعتیاد هستند و ۴۵ درصد هم مشکلات اخلاقی دارند، که این خبر باعث ایجاد نگرانی در خانواده‌ها شد. اما پس از آن، مدیرکل امور تربیتی آموزش و پرورش اعلام کرد که این آمار غلط و کذب بوده است. حالا سوال اینجاست که اگر چنین کارشناسی‌هایی بر اساس آمار‌های نادرست انجام می‌شود، چرا مسئولین همچنان اصرار دارند که افراد ۲۷ تا ۳۰ سال وارد دانشگاه فرهنگیان شوند؟ آیا کارشناسی در رابطه با موضوع افزایش سن هم مانند آماری که مطرح کردند انجام شده است؟
اخبار مرتبط
خبرگزاری دانشجو