از توهین به خبرنگاران در لبنان تا تحقیر رسانه‌ها در کاخ سفید/ سیاستمداران آمریکایی از کدام تمدن حرف می‌زنند؟!
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو؛ روز گذشته لبنان شاهد صحنه‌ای ناهنجار اما آشنا از توماس باراک بود. او که به عنوان یک مقام بلندپایه در دستگاه دیپلماسی آمریکا به لبنان سفر کرده بود، در جمع خبرنگاران از واژه‌های اهانت آمیز و ناشایستی استفاده کرد و بار دیگر تمدن و ادب سیساتمداران آمریکایی را آشکار نمود. این اتفاق، صرفاً یک رویداد دیپلماتیک نبود بلکه بازتابی از تغییرات فرهنگی و سیاسی گسترده‌تر در سیاست‌های ایالات متحده در برخورد با رسانه‌ها و نهادهای دولتی کشورهای دیگر بود.
برخورد توهین‌آمیز باراک با خبرنگاران لبنانی
در ظاهر، توماس باراک تنها به دلیل تداخل سوالات خبرنگاران و قطع سخنانش ناراضی به نظر می‌رسید. مسأله‌ای که شاید در نگاه اول به نظر می‌رسید تنها یک سوءتفاهم جزئی در جریان یک کنفرانس خبری باشد. در هر حال، در لبنان، کشوری که همچنان درگیر مباحثی چون خلع سلاح حزب‌الله و وضعیت آشفته در مرزهای جنوبی با اسرائیل است، چنین شرایطی در مواجهه با خبرنگاران غیرمنتظره نبود. اما چیزی که این رویداد را از یک سوءتفاهم ساده فراتر می‌برد، استفاده از واژه‌های "آشفته" و "حیوان" بود.
این عبارت‌ها بیانگر نگرش سیاستمداران آمریکایی نسبت به خبرنگاران لبنانی و به طور کلی، نسبت به لبنان به‌عنوان یک کشور سیاسی و رسانه‌ای را آشکار می‌کند که به نوعی تحقیرآمیز است.
رویکرد ترامپ با رسانه‌ها
توماس باراک به هیچ‌وجه فردی مستقل بی‌تعلق به سیاست‌های خاص آمریکا نیست. او نماینده دولتی است که در دوران ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، حمله به رسانه‌ها و بی‌اعتنایی به نقشی که رسانه‌ها در یک دموکراسی ایفا می‌کنند، به یکی از خط‌مشی‌های ثابت تبدیل شد. ترامپ بارها رسانه‌ها را "دشمن مردم" و "پخش‌کنندگان اخبار دروغین" خوانده بود.
توماس باراک، با اینکه در ظاهر ممکن است در موقعیت‌های رسمی تمایلی به تکرار اظهارات ترامپ نداشته باشد، اما رفتار او در لبنان به وضوح بازتابی از همان ذهنیت است. در نگاه ترامپ و سپس باراک، رسانه‌ها به عنوان "دشمن" و نه "همکار" در فرآیند عمومی دیده می‌شوند.
رفتار توماس باراک، در واقع، ادامه‌دهنده همان سیاست‌هایی است که در دوران ترامپ به‌طور ویژه‌ای پررنگ شد. ترامپ به صراحت اعلام کرده بود که رسانه‌ها "دشمن مردم" هستند و بارها تلاش کرده بود تصویر منفی از خبرنگاران و رسانه‌های آزاد در آمریکا بسازد. در دوران ترامپ، انتقاد از رسانه‌ها به یک ابزار سیاسی تبدیل شده بود که هدف آن کاهش مشروعیت رسانه‌ها در میان مردم و به چالش کشیدن استقلال آنها بود.
در لبنان، باراک نه تنها از همان سبک برخورد با رسانه‌ها پیروی می‌کند، بلکه این رویکرد را در سطح جهانی گسترش می‌دهد. زمانی که او رسانه‌های لبنانی را با "حیوان" توصیف می‌کند، این تنها یک حمله به خبرنگاران فردی نیست، بلکه نوعی حمله به تمام ساختار رسانه‌ای و فرهنگی لبنان است که به شدت به نقش خبرنگاران به‌عنوان ناظران و پرسشگران در نظام‌های دموکراتیک وابسته است. چنین اظهاراتی، نگاهی بالادستی و تحقیرآمیز نسبت به کشورهای در حال توسعه و جوامع غرب آسیا را تقویت می‌کند.
واکنش ضعیف ریاست‌جمهوری لبنان
سکوت دولت لبنان در برابر این توهین‌ها قابل تأمل است. در واکنش به اظهارات توهین‌آمیز باراک، ریاست‌جمهوری لبنان تنها به صدور بیانیه‌ای ضعیف بسنده کرد که در آن از "اظهارات یکی از مهمانان خود" ابراز تأسف کرد، بدون اینکه نامی از او برده شود.در این موقعیت، سوالی مطرح می‌شود: آیا دولت لبنان قادر است از شأن و وجهه خود در برابر قدرت‌های خارجی دفاع کند یا باید به همان سکوت و بی‌طرفی ادامه دهد؟
این سکوت می‌تواند نشانه‌ای از سیاست‌های ظریف و پیچیده لبنان در برابر آمریکا باشد، جایی که روابط سیاسی و دیپلماتیک با قدرت‌های جهانی، به‌ویژه ایالات متحده، به شدت تحت تاثیر قرار می‌گیرد. با این حال، این نوع بی‌طرفی و پذیرش تحقیر می‌تواند پیامدهایی منفی برای لبنان به‌دنبال داشته باشد. این امر باعث می‌شود که لبنان همچنان در موقعیت ضعف در برابر فشارهای خارجی باقی بماند و برای حفظ روابط خود با قدرت‌های بزرگ‌تر، همواره مجبور به پذیرش بی‌عدالتی‌ها باشد.
در واقع، باراک با استفاده از چنین واژه‌هایی، می‌خواهد به مخاطبان خود در آمریکا و غرب این پیام را بدهد که جهان عرب به‌طور کلی فاقد ثبات و ظرفیت برای اداره خود است و در نتیجه، نیازمند مداخلات غربی در مسائل داخلی خود می‌باشد. این دیدگاه نگاهی استعماری و تحقیرآمیز است که در بسیاری از سیاست‌های خارجی آمریکا در منطقه غرب آسیا ریشه دارد.
نکته جالب توجه استفاده باراک از واژه تمدن است. چیزی که در ادبیات بالاترین مقام سیاسی این کشور یعنی دونالد ترامپ هم جایی ندارد و او عموما با لحن گستاخانه و غیر رسمی در محافل سیاسی سخنرانی می‌کند. شاید صحبت از تمدن و ادب آخرین چیزی باشد که به سیاستمداران آمریکایی می‌آید!
اخبار مرتبط
خبرگزاری دانشجو