از سوگ تا ستایش
سه‌شنبه چهارم شهریور ۱۴۰۴، ایوان عطار کاخ سعدآباد میزبان مراسمی بود که جلوه‌ای روشن از احترام به فرهنگ و تاریخ ایران را نمایان کرد. چهارمین دوره آیین «چهره‌های ماندگار میراث فرهنگی» با شعار «ایران، سرای امید» برگزار شد؛ آیینی که هدف اصلی آن تقدیر از پیش‌کسوتانی است که عمر و اندیشه خود را در راه پاسداری از میراث فرهنگی این سرزمین صرف کرده‌اند.
سه‌شنبه چهارم شهریور ۱۴۰۴، ایوان عطار کاخ سعدآباد میزبان مراسمی بود که جلوه‌ای روشن از احترام به فرهنگ و تاریخ ایران را نمایان کرد. چهارمین دوره آیین «چهره‌های ماندگار میراث فرهنگی» با شعار «ایران، سرای امید» برگزار شد؛ آیینی که هدف اصلی آن تقدیر از پیش‌کسوتانی است که عمر و اندیشه خود را در راه پاسداری از میراث فرهنگی این سرزمین صرف کرده‌اند. این رویداد، بیش از هر چیز یادآور این حقیقت است که میراث فرهنگی تنها در بناها، اشیا و آثار تاریخی خلاصه نمی‌شود، بلکه در وجود انسان‌هایی تبلور می‌یابد که سالیان متمادی در مسیر حفاظت، پژوهش، مرمت و معرفی فرهنگ ایرانی گام برداشته‌اند. معرفی و تجلیل از چهره‌های ماندگار، فرصتی است برای بازخوانی نقش این افراد در صیانت از هویت ملی و انتقال آن به نسل‌های آینده. در این دوره، 10 نفر از چهره‌های برجسته میراث فرهنگی کشور معرفی و تجلیل شدند؛ کسانی که هر یک در شاخه‌ای از باستان‌شناسی، معماری، مرمت و موزه‌داری کارنامه‌ای درخشان دارند. از میان آنان می‌توان به سیف‌الله امینیان، اکبر تقی‌زاده‌اصل، پروین ثقه‌الاسلام، ابراهیم حیدری، حسین رایتی‌مقدم، محمدحسن طالبیان، مهناز گرجی، حسن کریمیان و ناصر نوروززاده چگینی اشاره کرد. حضور این نام‌ها نشان می‌دهد که میراث فرهنگی ایران، تنها وابسته به گذشته نیست، بلکه به پشتوانه همین پیش‌کسوتان، همچنان در جریان است و زنده می‌ماند. یکی از جلوه‌های نمادین این آیین، رونمایی از تمبر یادبود چهارمین نکوداشت بود؛ اقدامی فرهنگی که ارزش و ماندگاری چنین رویدادهایی را در حافظه جمعی ثبت می‌کند. این تمبر نه‌تنها یک نشانه نمادین، بلکه سندی است بر اهمیت جایگاهی که جامعه ایرانی برای حافظان فرهنگ و تاریخ خود قائل است.
فضای مراسم نیز خود حامل پیامی عمیق بود. ایوان عطار در مجموعه سعدآباد، مکانی تاریخی و یادآور بخشی از روایت فرهنگی ایران، بستری شد برای تجلیل از کسانی که حافظان این روایت هستند. انتخاب این مکان به نوعی پیوند میان گذشته، حال و آینده را بازنمایی می‌کرد. گذشته‌ای که در کالبد بناها و آثار باقی مانده، حال زنده‌ای که در حضور و فعالیت پیش‌کسوتان متجلی است و آینده‌ای که با انتقال این میراث به نسل‌های بعدی تضمین می‌شود. این آیین نشان داد که بزرگداشت چهره‌های ماندگار تنها یک مراسم نمادین نیست، بلکه بستری برای فرهنگ‌سازی است. نسل جوان با مشاهده چنین پاسداشت‌هایی درمی‌یابد که مسیر تلاش در حوزه فرهنگ و هنر، هرچند دشوار، سرانجام با قدردانی و احترام جامعه همراه خواهد بود. همین الگوسازی می‌تواند انگیزه‌ای برای ادامه راه در حوزه‌های پژوهش، مرمت و حفاظت از میراث فرهنگی باشد.
اخبار مرتبط
شبکه شرق