اگر رهبری نبود، چیزی از باشگاه دانش‌پژوهان باقی نمی‌ماند/ نخبگان ما عاشق کشورند؛ دانش با ترور خاموش نخواهد شد
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ در راستای توسعه و پیشرفت علمی کشور، خدمات نخبگان و مدال‌آوران المپیاد‌های علمی به عنوان منابع ارزشمند و سرمایه‌های انسانی برجسته شناخته می‌شوند. این افراد با توانمندی‌های علمی و استعداد‌های برتر خود، نه تنها در عرصه‌های ملی، بلکه در صحنه‌های بین‌المللی نیز سهم بسزایی دارند. نخبگان و مدال‌آوران علمی، با کسب افتخارات در مسابقات جهانی، به کشور اعتبار و شهرت بخشیده‌اند و می‌توانند در حل مسائل پیچیده و پیشبرد اهداف علمی و فناوری کشور نقش‌آفرینی کنند.
سیدرضا حسینی، رئیس باشگاه دانش‌پژوهان جوان، در استودیوی خبرگزاری دانشجو حضور یافت و در این برنامه به بحث و تبادل نظر پیرامون چالش‌ها و فرصت‌های پیش‌روی نخبگان جوان پرداخت.
مشروح خبر به شرح ذیل است:
نرخ خروج بچه‌های المپیادی زیر ۳۰ درصد است
درابتدای برنامه؛ سید رضا حسینی در خصوص نرخ خروج بچه های المپیادی گفت: اگر از این استعداد‌ها به‌طور صحیح استفاده شود، آینده این نخبگان می‌تواند به شکل بی‌نظیری متحول شود. ذهن‌هایی که قادر به ساخت بنز در آلمان هستند، به‌راحتی می‌توانند در ایران نیز همچون آن یا حتی برتر از آن بسازند. این توانمندی‌ها پیش‌تر در سطوح پایین‌تر نیز اثبات شده‌اند و اعتماد به نفس و خودباوری می‌تواند این نخبگان ایرانی را به دستاورد‌هایی شگرف و بی‌نظیر در سطح جهانی برساند. همان‌طور که در گذشته، نخبگان ایرانی با دستاوردهایشان دنیا را متحیر کرده‌اند، چنین توانایی‌هایی در آینده نیز می‌تواند رخ دهد.
باشگاه دانش‌پژوهان جوان؛ کانون نخبگان ایرانی برای ساختن آینده‌ای درخشان
وی افزود: یکی از اهداف باشگاه دانش‌پژوهان جوان فراهم آوردن بستری است که در آن نخبگان ویژه المپیاد‌ها بتوانند در کنار هم حضور داشته باشند. باشگاه باید محلی برای پرورش و رشد این استعداد‌های درخشان باشد. هرچند این بچه‌ها ممکن است در مراحل بعدی مسیر خود را دنبال کنند، اما مهم این است که در این مسیر، برای کشورشان افتخار و ارزش بیافرینند. وظیفه ماست که شرایطی فراهم آوریم که این نخبگان در کشور خود باقی بمانند و با احساس هویت ملی و عشق به وطن، در راستای پیشرفت و شکوفایی ایران گام بردارند. در این سال‌ها، شاهد بوده‌ایم که تیم‌های المپیاد جهانی ایران با افتخار سرود ایران را در اختتامیه‌ها خوانده‌اند و نخبگان در حوزه‌های مختلف علمی، حتی در المپیاد‌های جهانی فیزیک و ریاضی، با افتخار از ارزش‌های کشورشان دفاع کرده‌اند. این نشان می‌دهد که این جوانان نسبت به کشور خود احساس مسئولیت و تعهد دارند.
نگه‌داشتن نخبگان در کشور؛ موفقیت باشگاه دانش‌پژوهان جوان در کاهش مهاجرت علمی
حسینی خاطرنشان کرد: با تلاش مستمر، امیدواریم که شرایطی فراهم شود تا این بچه‌ها در کشور خود بمانند و در رشد و شکوفایی ایران نقش مهمی ایفا کنند. در جلسه‌ای که دو هفته پیش در کمیسیون دائمی هیئت بنیاد ملی نخبگان برگزار شد، نرخ خروج بچه‌های المپیادی کمتر از ۳۰ درصد اعلام شد، که نشان از موفقیت باشگاه در نگه‌داشتن این نخبگان در کشور داشت. از سال ۶۶ تاکنون، بیش از ده هزار مدال‌آور المپیادی در ایران پرورش یافته‌اند، که درصد بالایی از آنها همچنان در کشور مانده‌اند و به این دستاورد‌ها افزوده‌اند.
نخبگان به دنبال اثرگذاری جهانی؛ پول تنها انگیزه نیست
وی در ادامه بیان کرد: آن چیزی که برای من و بسیاری از نخبگان اهمیت دارد، این است که در زندگی‌ام چه اثر ماندگاری گذاشته‌ام؛ چه کار خاصی انجام داده‌ام که تنها من می‌توانم آن را به سرانجام برسانم یا حداقل اگر من نباشم، انجام آن با تأخیر یا با کیفیت پایین‌تری صورت می‌گیرد. حقیقت این است که علی‌رغم اینکه قرار بود برای فرصت مطالعاتی به دانشگاه UC آمریکا بروم و این پیشنهاد دو ماه پیش به من داده شد، به دلیل تأثیری که می‌خواستم در جایی که دوست دارم بگذارم، تصمیم گرفتم برنامه زندگیم را کاملاً تغییر دهم. در نهایت، به این نتیجه رسیدم که اگر بتوانم تأثیرگذار باشم و برای مردم کشورم کاری مهم انجام دهم، این برای من بزرگترین دستاورد خواهد بود. من از این که توانستم در دو یا سه سال اخیر کار‌هایی مهم برای مردم عزیزم انجام دهم، راضی‌ام.
خیلی از کشورها با حضور ما در المپیاد جهانی مخالف بودند و ما را تحقیر می‌کردند
حسینی گفت: در سال‌های اخیر، از المپیاد‌ها و افتخارات دانش‌آموزان ایرانی بسیار شنیده‌ایم و باشگاه دانش‌پژوهان جوان در این زمینه برنامه‌ریزی خاصی داشته است. شاید خیلی از بینندگان با این باشگاه آشنا نباشند و فراز و نشیب‌های آن را ندانند. بنابراین، اجازه دهید در حد یک تاریخچه کوتاه، از روند شکل‌گیری باشگاه بگویم. باشگاه دانش‌پژوهان جوان در سال ۶۶ با هدف گسترش رشته ریاضی در کشور تأسیس شد، زمانی که حضرت آقا رئیس‌جمهور بودند. در سال ۷۴، باشگاه به عنوان یک سازمان مستقل در کشور فعالیت خود را آغاز کرد. در اوایل دهه ۸۰، باشگاه واقعاً به محلی برای حضور نخبگان تبدیل شده بود و توجه ویژه‌ای از سوی رهبری به آن معطوف شد.
وی در ادامه خاطر نشان کرد: یکی از نقاط عطف باشگاه در همان سال‌ها، اعزام تیم ایران به مسابقات المپیاد جهانی بود. بچه‌های تیم پیش از اعزام، خدمت حضرت آقا رسیدند و ایشان نیز به آنها توجه ویژه‌ای داشتند. در آن زمان، برخی کشورها مخالف حضور ایران در المپیاد جهانی بودند و حتی در برخی موارد ایران را تحقیر می‌کردند، اما نتیجه این حضور شگفت‌آور بود. دهه ۸۰، زمانی بود که فضای استارتاپی و شتاب‌دهنده‌ها هنوز در کشور شکل نگرفته بود، اما باشگاه دانش‌پژوهان جوان در آن دوران، مسائل مختلف کشور را جمع‌آوری کرده و گروه‌هایی برای حل آنها تشکیل داده بود. خروجی آن سال‌ها، بسیاری از شرکت‌های دانش‌بنیان فعلی ایران است.
حسینی در ادامه بیان کرد: متاسفانه در سال ۸۹، به دلیل یک تصمیم نادرست در راستای کوچک‌سازی دولت، باشگاه دانش‌پژوهان جوان با سازمان ملی پرورش استعداد‌های درخشان ادغام شد. این در حالی بود که ماهیت و ویژگی‌های نخبگان المپیادی با دانش‌آموزان سمپاد کاملاً متفاوت بود. در حالی که اکنون در حدود ۱۲۰ هزار دانش‌آموز در مدارس سمپاد داریم، تنها کمتر از ۵۰۰ نفر قادر به کسب مدال در المپیاد‌های جهانی هستند. این تفاوت در مهارت‌ها و استعداد‌ها باعث شد که ادغام این دو نهاد، مشکلات فراوانی را برای هر دو گروه ایجاد کند. یکی از آثار این ادغام، تخصیص ساختمان‌های مخصوص به بچه‌های المپیادی به مدارس سمپاد بود، در حالی که کادر آموزشی که به تازگی برای کار با نخبگان المپیادی آموزش دیده بودند، از باشگاه خارج شدند.
وی خاطرنشان کرد: دهه ۹۰ برای باشگاه دانش‌پژوهان جوان، دهه‌ای سخت و تلخ بود، به ویژه برای ما‌هایی که دوران شکوفایی این باشگاه را شاهد بودیم. اگر حضرت آقا در این دوران نبودند، ممکن بود باشگاه دانش‌پژوهان جوان به طور کامل از بین برود. ایشان در این دوره سه دیدار اختصاصی با مدال‌آوران المپیاد داشتند و به‌طور مستمر از سمپاد و باشگاه حمایت کردند. در سال ۹۸، حضرت آقا با تأکید بر اهمیت حفظ جایگاه جهانی ایران در رشته‌های مختلف علمی، تذکر دادند که نباید اجازه دهیم رتبه‌های جهانی در رشته‌هایی مانند ریاضی، رایانه، شیمی و فیزیک کاهش یابد. در سال ۹۹ نیز دوباره در یک دیدار عمومی از وضعیت المپیاد‌های علمی انتقاد کردند و خواستار توجه بیشتر به این حوزه شدند.
رئیس باشگاه دانش‌پژوهان جوان گفت: با پیگیری‌های مستمر حضرت آقا، نهایتاً تصمیم بر احیای باشگاه دانش‌پژوهان جوان به عنوان یک سازمان مستقل گرفته شد. اساسنامه جدید باشگاه در سال ۱۴۰۰ تصویب و در سال ۱۴۰۱ ابلاغ شد، که این اقدام نویدبخش بازگشت باشگاه به جایگاه اصلی خود بود.
وی در ادامه بیان کرد: اولاً باید بگویم که بسیاری از ما در دل آرزوی شهادت داریم. واقعاً دوست داریم روزی برسد که آن‌قدر در کار خود برجسته باشیم و کار‌های درستی انجام دهیم که شایسته شهادت باشیم. هر شب با این آرزو به خواب می‌رویم. شاید من الان در موقعیتی نیستم که بگویم در معرض چنین حادثه‌ای هستم، اما یکی از بزرگترین آرزو‌های من، مثل بسیاری از نخبگان، این است که آن‌قدر مؤثر باشیم که دشمن به فکر حذف فیزیکی ما بیفتد، چرا که این نشان‌دهنده موفقیت در مسیر کاری ماست. هرچند این موضوع شاید به طور جدی به آن فکر نشده باشد، ولی به شخصه امیدوارم زمانی که کارم را انجام دادم، مرگم با شهادت همراه باشد.
رئیس باشگاه دانش‌پژوهان جوان گفت: اما در بخش دیگر، خدا را شکر که استعداد‌های بسیار برجسته‌ای در کشور داریم. نخبگان ما در سرتاسر کشور پخش شده‌اند و در هر گوشه از ایران تیم‌های المپیادی موفق داریم. برای مثال، تیم المپیاد جهانی ریاضی ما از استان‌های مختلفی مثل زنجان، مشهد، تهران و دیگر نقاط کشور تشکیل شده است. تیم‌های المپیاد اقتصادی نیز از استان‌های مختلف کشور مانند خراسان رضوی و شمالی و یزد حضور دارند. این نشان می‌دهد که حتی اگر دشمن بخواهد به فکر حذف همه این استعداد‌ها باشد، این امر ممکن نخواهد بود، چرا که استعداد‌ها در همه نقاط کشور کاشته شده و در بسیاری از جا‌ها به بار نشسته‌اند.
حسینی گفت: این نکته مهم است که ما هرگاه شاهد حذف یک دانشمند یا نخبه ایرانی از سوی دشمنان بودیم، شاهد رشد و ظهور استعداد‌های جدید بسیار بیشتری بوده‌ایم. به یاد داریم که دشمن شش تن از دانشمندان هسته‌ای ما را به صورت ناجوانمردانه شهید کرد، اما همان‌طور که امسال برای اولین بار، همه تیم‌های المپیاد جهانی ما با نشانه‌ای از این جنگ و شهدای آن به مسابقات رفتند، به دنیا نشان دادند که با وجود این حملات، مسیر علم هرگز متوقف نخواهد شد. همان‌طور که بچه‌های تیم نجوم گفتند، علم با ترور خاموش نخواهد شد.
وی در ادامه بیان کرد: یک سال و نیم پیش، سازمان انرژی اتمی موضوعی را مطرح کرد که باشگاه دانش‌پژوهان جوان به دلیل برخورداری از نخبه‌ترین دانش‌آموزان کشور، در نظر داشت تا به‌صورت مشترک یک المپیاد علوم و فناوری هسته‌ای راه‌اندازی کند. به همین دلیل، مذاکراتی با سازمان انرژی اتمی آغاز شد و تلاش‌ها برای شکل‌گیری این ایده آغاز گردید. متولی اصلی این طرح در سازمان، شهید فقهی عزیز بودند. در نهایت، به یک پروپوزال اولیه رسیدیم که شامل چندین پیشنهاد مختلف بود. یکی از این پیشنهاد‌ها ایجاد ارتباط میان المپیاد فیزیک کشور و علوم و فناوری هسته‌ای بود و پیشنهاد دیگر این بود که خود المپیاد علوم و فناوری هسته‌ای را به‌طور مستقل برگزار کنیم، چرا که این رشته نیز مسابقات جهانی مشابهی دارد.
حسینی خاطر نشان کرد: اما در این مسیر، نگرانی‌هایی به‌ویژه در زمینه امنیتی برای دانش‌آموزانی که در این حوزه فعالیت می‌کنند و اساتیدی که در این مسابقات حضور دارند، مطرح شد. متأسفانه، در همان زمان، یکی از بزرگترین دانشمندان ما به‌طرز ناجوانمردانه‌ای مورد حمله قرار گرفت. این اتفاق که بزرگترین گناه آن عزیز تنها توانمندی علمی او بود، نه تنها برای کشور ما یک ضایعه بزرگ بود، بلکه خود این حادثه به‌عنوان اتمام حجتی برای بسیاری از ادعا‌های بشر دوستانه کشور‌های غربی محسوب شد. با این حال، امیدواریم که نخبگان جدید و استعداد‌های برتر بتوانند جایگزین این عزیزان شده و پروژه‌های علمی و فناوری بسیار جدی‌تری را پیش ببرند.
وی در ادامه بیان کرد: ما در حوزه آی‌تی و فناوری اطلاعات پیشرفت بسیار جدی داشته‌ایم و این موفقیت‌ها به‌طور مستقیم مدیون نخبگان کشور، به‌ویژه المپیادی‌هاست. واقعیت این است که در زمینه‌هایی مثل امنیت شبکه، فناوری اطلاعات و حتی هوش مصنوعی، توانمندی این جوانان باعث شده کشور بتواند روی پای خود بایستد و خودکفا شود. بسیاری از شرکت‌های دانش‌بنیان حوزه فناوری اطلاعات توسط همین المپیادی‌ها تأسیس شده و مدیران رده‌بالای آنها نیز از همین استعداد‌ها هستند. این نشان می‌دهد که بچه‌هایی که در کشور مانده‌اند، واقعاً اثرگذار بوده‌اند و منش علمی و عملی‌شان به ظهور رسیده است.
حسینی خاطرنشان کرد: هم‌اکنون حدود ۳۰۰ نفر از مدال‌آوران المپیاد در باشگاه دانش‌پژوهان جوان فعال هستند. این افراد به‌عنوان طراح سؤال، مدرس و عضو کمیته‌های علمی، در کنار تیم‌های جهانی، نسل‌های آینده را پرورش می‌دهند. اگر بخواهیم هزینه جمع‌آوری این تعداد مدال‌آور را برآورد کنیم، درمی‌یابیم که ارزش این سرمایه‌های انسانی چقدر بالاست. بسیاری از این جوانان در دانشگاه‌ها و باشگاه دانش‌پژوهان جوان فعال‌اند و حتی در سنین ۲۰ تا ۲۵ سال، در پروژه‌های علمی و راهبردی کشور مشارکت دارند، پیش از آنکه عضو هیئت علمی دانشگاه شوند.
رئیس باشگاه دانش‌پژوهان جوان گفت: هدف اصلی ما از احیای باشگاه دانش‌پژوهان جوان، ایجاد بستری است برای شناسایی، جذب و بهره‌برداری بهینه از این استعداد‌های نخبه، به‌ویژه المپیادی‌ها. اکنون در هشت حوزه مختلف، گروه‌های پژوهشی شکل گرفته‌اند و با همکاری معاونت امور پژوهشی و توانمندسازی دانش‌پژوهان، در حال بررسی مسائل کشور و ارائه راهکار‌های عملی برای حل آنها هستند. برخی از این تیم‌ها حتی پیش از تکمیل پروژه‌ها، گزارش‌های علمی ارزشمندی ارائه کرده‌اند که نوید آینده‌ای روشن برای باشگاه و حل چالش‌های کشور را می‌دهد.
حسینی: متأسفانه سیستم دانشگاهی دنیا برده‌پرور نوین است و بزرگترین معیار آن برای سنجش مقاله است
وی در ادامه بیان کرد: فضای دانشگاهی ما دو مشکل بزرگ دارد. واقعیت این است که سیستم دانشگاهی، هم در ایران و هم در بسیاری از کشورها، نوعی «برده‌پروری نوین» است. این حرف به این معنا نیست که اساتید سوءاستفاده می‌کنند؛ بالعکس، بسیاری از آنها دلسوز و متعهدند. اما شاخص اصلی ارزیابی اساتید و دانشجویان ما چیست؟ مقاله.
حسینی در ادامه بیان کرد: فرض کنید یک مجموعه نیاز به نیروی خدماتی دارد. آیا کسی حاضر است رایگان کار کند؟ خیلی بعید است. حالا تصور کنید چند نفر بیایند و با هم رقابت کنند تا برای شما رایگان کار کنند. عجیب‌تر از آن، این است که چند نفر نه تنها رایگان کار کنند، بلکه خودشان پول بدهند و با هم رقابت کنند تا برای شما کار کنند. این دقیقاً همان چیزی است که در سیستم دانشگاهی جهانی رخ می‌دهد؛ دانشجویان و اساتید با زمان، انرژی و حتی پول خود تلاش می‌کنند تا مقاله‌ای چاپ شود، در حالی که هدف اصلی حل مسائل واقعی کشور نیست، بلکه چاپ مقاله است.
رئیس باشگاه دانش‌پژوهان جوان گفت: این یک برده‌داری نوین علمی است که ذهن بسیار هوشمندی آن را طراحی کرده است. کشورها با هزینه و نیروی انسانی خود، افراد را وارد رقابتی می‌کنند که خروجی آن تنها مقاله است، نه حل مسئله واقعی. ما هم به این سیستم دامن می‌زنیم.
وی در ادامه بیان کرد: یکی از مهم‌ترین اصلاحات مورد نیاز، تغییر شاخص‌های ارزیابی دانشگاهی است. ذهنی که توان حل مسائل ۳۰ ساله دنیا را دارد، قطعاً می‌تواند مسائل پیش‌روی کشور را هم حل کند. پس چرا اجازه نمی‌دهیم شاخص اصلی دانشگاه، حل مسئله و کاربرد عملی باشد؟
رئیس باشگاه دانش‌پژوهان جوان گفت: ضعف دیگر، عدم تناسب آموزش دانشگاهی با نیاز صنعت و کشور است. یک نمونه موفق، دانشگاه واترلو است؛ دانشجوی علوم کامپیوتر مقطع کارشناسی پنج ساله دارد و موظف است حداقل شش ترم در صنعت کار کند. وقتی فارغ‌التحصیل می‌شود، دقیقاً می‌داند چه کاری انجام دهد، چه ایده‌ای را دنبال کند و کجا می‌تواند فعالیت کند.
وی در ادامه بیان کرد: در مقابل، ما دانشجویان ایرانی حجم عظیمی از دروس تئوری می‌گذرانیم، در مرز‌های علم حرکت می‌کنیم، شاید حتی بتوانیم مسائل پیچیده کشور‌های پیشرفته را حل کنیم، اما مشکلات کشور خودمان هنوز عقب‌تر و بدون راهکار مانده‌اند.
بیشتر از مدال طلای المپیاد، صدای مردم ایران شدن ارزشمند است
وی در ادامه بیان کرد: یکی از دغدغه‌های مهم، این است که آیا دانشجویان با ورود به سیستم دانشگاهی می‌توانند در پنج سال آینده مشکلات زندگی خود را حل کنند؟ آیا مسائل همچون مسکن، ازدواج، خرید ماشین و ... برای آنها حل خواهد شد؟ یا شاید با تغییر دولت‌ها و شرایط، تغییراتی در وضعیت این افراد ایجاد شود؟ اما خوشبختانه، امروز شاهد تغییرات مثبت و بسیار خوبی هستیم. خانم دکتر مهاجرانی، سخنگوی محترم دولت، به‌طور خاص در این زمینه تلاش‌های قابل‌توجهی داشته‌اند. لازم است از ایشان و سایر اعضای هیئت دولت که در این مسیر کمک کرده‌اند، تشکر کنیم. یکی از اتفاقات خوب این است که وزیر آموزش و پرورش چهار نفر از مدال‌آوران المپیاد را به عنوان مشاور خود منصوب کرده است. این اقدام نه تنها به‌عنوان مشاوره بلکه به‌عنوان همیاری برای آماده‌سازی این افراد جهت نقش‌آفرینی در کشور انجام شده است. این تغییرات در حال گسترش است و خوشبختانه فضا بازتر شده است.
نخبگان ما عاشق کشور هستند
حسینی گفت: ما در باشگاه دانش‌پژوهان جوان، این حرکت‌ها را رقم زده‌ایم و این فرآیند در حال توسعه است. امیدوارم که در سال آینده بتوانم به شما بگویم که تمام اعضای هیئت دولت از نخبگان المپیادی در پروژه‌های مختلف علمی و پژوهشی استفاده می‌کنند و این تحول آموزشی و پژوهشی به‌ویژه در حوزه‌های علوم انسانی و پزشکی، اثرات مثبتی خواهد داشت.از نمونه‌های موفق می‌توان به آقای دکتر ایمان افتخاری اشاره کرد که پس از تحصیل در ایران، رئیس دانشکده ریاضی آی‌پی‌ان شدند و تحولی جدی در این حوزه ایجاد کردند. ایشان همچنین به‌عنوان عضو حقیقی شورای عالی انقلاب فرهنگی انتخاب شدند. این فقط یک نمونه از کار‌های مثبت است که از نخبگان المپیادی حاصل شده است.
وی در ادامه بیان کرد: بسیاری از معاونین وزیر، مشاورین وزیر و رؤسای سازمان‌ها از مدال‌آوران سال‌های گذشته هستند که در حال حاضر در حوزه‌های مختلف خود چراغی روشن کرده‌اند که هزاران نفر از آن بهره‌مند خواهند شد.
رئیس باشگاه دانش‌پژوهان جوان در پایان گفت: ، یک نکته بسیار مهم باید مطرح شود متأسفانه گاهی اوقات بچه‌های المپیادی به‌طور ناجوانمردانه‌ای متهم به بی‌تفاوتی نسبت به مسائل کشور می‌شوند. اما حقیقت این است که این بچه‌ها عاشق کشور خود هستند. اینها همان بچه‌هایی هستند که با عکس شهید جنگ ۱۲ روزه، با افتخار در فضای بین‌المللی حضور پیدا می‌کنند، می‌دانند که ممکن است به دلیل این کار، حتی ویزای کنفرانس ساده‌ای را دریافت نکنند، اما با سر بلندی و افتخار نماینده کشور خود در دنیا می‌شوند. امسال، بیشتر از هر زمان دیگری، این بچه‌های المپیادی صدای رسای مردم کشورشان در سطح جهانی بودند و این برای ما ارزشمندتر از هر مدالی است. حالا باید فضایی را ایجاد کنیم که این نخبگان بیایند و چالش‌های کشور را حل کنند. ایران امروز به جایی رسیده است که به نخبگان خود نیاز دارد تا به حل مسائل بپردازند. در گذشته، جنگاوران سرنوشت کشور را تعیین می‌کردند، امروز نوبت به تجار و نخبگان علمی رسیده است که در عرصه‌های مختلف، کشور را به پیش ببرند.
اخبار مرتبط
خبرگزاری دانشجو