راز عمر ۲۰ هزارساله؛ بازنویسی ژنتیک می‌تواند پیری را متوقف کند

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، اگر عمر ۱۰۰۰ ساله انسان‌ها برایتان خیلی طولانی به نظر می‌رسد، ژائو پدرو دِ ماگالهائس، متخصص پیری، شما را بهتر راهنمایی می‌کند: نظرتان در مورد عمر ۲۰ هزار ساله انسان‌ها چیست؟

استاد زیست‌پیری‌شناسی مولکولی در مؤسسه التهاب و پیری در دانشگاه بیرمنگام انگلستان با مجله علمی آمریکایی درباره ابزار‌های مورد نیاز برای تأثیرگذاری واقعی بر پیری انسان صحبت کرد. او روی افزایش چند سال در اینجا یا آنجا تمرکز ندارد - او می‌خواهد هزاران سال به طول عمر انسان اضافه کند.

او معتقد است که تنها چیزی که لازم است، فناوری جدیدی است - که هنوز ساخته نشده است - که بتواند پیری را در سطح سلولی از بین ببرد، DNA را ترمیم کند و سلول‌ها را برای یک فرآیند پیری کاملاً متفاوت برنامه‌ریزی مجدد کند.

او به Scientific American گفت: فرضیه من این است که ما مجموعه‌ای بسیار پیچیده از برنامه‌های کامپیوتری در DNA خود داریم که ما را به یک انسان بالغ تبدیل می‌کند. اما شاید برخی از همین برنامه‌ها، با ادامه یافتن در زندگی بعدی، مضر شوند.»

ماگالهاس می‌گوید که کلید ماجرا چندان یافتن داروی بعدی نیست - اگرچه، مطمئناً، علم پزشکی طول عمر را به طور قابل توجهی بهبود بخشیده و به از بین بردن برخی از علل اصلی مرگ کمک کرده است. او معتقد است که مداخله پزشکی لازم برای این عمر‌های بسیار طولانی، مستلزم یافتن راهی برای از بین بردن پیری در سطح سلولی با برنامه‌ریزی مجدد سلول‌ها و ژن‌های حیاتی برای فرآیند پیری است.

تحقیقات او تاکنون بر روی حیواناتی متمرکز بوده است که ظاهراً از گونه‌های مشابه خود عملکرد بهتری دارند. این حیوانات شامل حیواناتی مانند نهنگ قطبی - با طول عمر ۲۰۰ سال - و موش کور برهنه - که می‌تواند ۳۰ سال عمر کند، در حالی که جوندگان مشابه تنها چند سال عمر می‌کنند - می‌شوند.

ماگالهاس گفت: «حیوانات مختلف با طول عمر بالا، مانند انسان‌ها، نهنگ‌ها و فیل‌ها، همگی باید با مسائل مشابهی مانند سرطان کنار بیایند، اما از ترفند‌های مولکولی متفاوتی برای رسیدن به طول عمر خود استفاده می‌کنند. به نظر می‌رسد نهنگ‌های سرکمانی ترمیم DNA بسیار بهتری دارند.» او ژن P۵۳ و قابلیت‌های سرکوب سرطان آن را برای این طول عمر طولانی مهم می‌داند و می‌گوید که ممکن است ژن‌های دیگری نیز وجود داشته باشند که باید هدف قرار دهیم.

اگرچه افزودن دارو‌های جدید - نشان داده شده است که راپامایسین عمر حیوانات را تا ۱۵ درصد افزایش می‌دهد - تأثیرگذار است، اما دستیابی به طول عمر ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ سال در طبیعت نیازمند سلول‌هایی است که پیر نمی‌شوند. برای فهمیدن چگونگی متوقف کردن روند پیری سلولی در مسیر خود، انسان‌ها باید کمی بیشتر شبیه یک موش صحرایی برهنه باشند.

او گفت: «از نظر مقاومت در برابر سرطان و احتمالاً پیری کلی، این توانایی آنها در پاسخ به آسیب DNA و ترمیم آن است.» او افزود که معتقد است پیری بیشتر یک مشکل نرم‌افزاری است تا یک مشکل سخت‌افزاری.

ماگالهاس معتقد است، حداقل در تئوری، انسان‌ها می‌توانند مداخلات رادیکالی داشته باشند که نرم‌افزار ژنتیکی را بازنویسی کرده و زیست‌شناسی انسان را از نو طراحی کنند «تا پیری را به تأخیر انداخته یا حتی معکوس کنند. در عمل، این کار دشوار است، اما در تئوری، فکر می‌کنم پتانسیل عظیمی وجود دارد.»

منظور او از عظیم، تقریباً به همان بزرگی است که می‌توانید تصور کنید. او به Scientific American می‌گوید: «من سال‌ها پیش محاسباتی انجام دادم و دریافتم که اگر بتوانیم پیری انسان را درمان کنیم، میانگین طول عمر انسان بیش از ۱۰۰۰ سال خواهد بود. حداکثر طول عمر، به استثنای تصادفات و مرگ‌های خشونت‌آمیز، می‌تواند تا ۲۰۰۰۰ سال باشد.»

ماگالهاس اذعان می‌کند که تنها کاری که لازم است، طراحی مجدد زیست‌شناسی ما برای از بین بردن سرطان و جلوگیری از اقدامات مضر کد ژنتیکی ما است. او فکر می‌کند که روزی به آنجا خواهیم رسید. فقط باید صبر کنیم و ببینیم که آیا او درست می‌گوید یا نه.