ضرورتاصلاحقانونمطبوعاتچگونهبحثمطبوعات،سال‌هاستمحافلدانشگاهی،حقوقیرسانه‌ایمطرحهرچنداصلموضوعضروریاست،توجهقانون،شناختدقیقفلسفهرسانهتحولاتپرشتابآن،ابزاریمحدودسازیآزادی بیانتبدیلتجربهتاریخینشاندادهبارایرانتغییرکرده،به‌جایتوسعهآزادی‌ها،اغلبمحدودیت‌هایبیشتریدوشخبرنگاراننهادههمینروستورودهرگونهاصلاح،چندنکتهاساسیروشنstyletextalignjustifystrongحسینبشیریوکیلپایهدادگستریstrongسالzwnjهاسترسانهzwnjایمیzwnjتواندبهzwnjجایآزادیzwnjها،محدودیتzwnjهایشودpفقداننگاهحکیمانهقانونzwnjگذاریمهمzwnjتریننگرانیدستنمایندگانیانجاممتأسفانهدرکدرستیوجودیندارندرسانه،ذاتخودlaquoنظارتعمومیraquolaquoافزایششفافیتraquoاست؛چشمبیدارجامعهوظیفهعملکردحاکمانساختارهایقدرترصدمجلسzwnjهایاخیر،غالببهzwnjعنواننهادمدنیاجتماعی،بیشترتهدیدمزاحمتلقیوقتیچنیننگرشیمبناقرارگیرد،نتیجهتصویبقوانینیتضمینآزادیخبرنگارتنگنایکیفریمیzwnjدهدzwnjp
شبکه شرقضرورت اصلاح قانون مطبوعات اما چگونه؟
بحث اصلاح قانون مطبوعات، سال‌هاست که در محافل دانشگاهی، حقوقی و رسانه‌ای مطرح است. هرچند اصل این موضوع ضروری است، اما باید توجه داشت که اصلاح قانون، بدون شناخت دقیق از فلسفه رسانه و تحولات پرشتاب آن، می‌تواند به ابزاری برای محدودسازی آزادی بیان تبدیل شود. تجربه تاریخی هم نشان داده است که هر بار قانون مطبوعات در ایران تغییر کرده، به‌جای توسعه آزادی‌ها، اغلب محدودیت‌های بیشتری بر دوش خبرنگاران نهاده شده است. از همین روست که پیش از ورود به هرگونه اصلاح، چند نکته اساسی باید روشن شود.
حسین بشیری- وکیل پایه یک دادگستری: بحث اصلاح قانون مطبوعات، سال‌هاست که در محافل دانشگاهی، حقوقی و رسانه‌ای مطرح است. هرچند اصل این موضوع ضروری است، اما باید توجه داشت که اصلاح قانون، بدون شناخت دقیق از فلسفه رسانه و تحولات پرشتاب آن، می‌تواند به ابزاری برای محدودسازی آزادی بیان تبدیل شود. تجربه تاریخی هم نشان داده است که هر بار قانون مطبوعات در ایران تغییر کرده، به‌جای توسعه آزادی‌ها، اغلب محدودیت‌های بیشتری بر دوش خبرنگاران نهاده شده است. از همین روست که پیش از ورود به هرگونه اصلاح، چند نکته اساسی باید روشن شود.
۱. فقدان نگاه حکیمانه در قانون‌گذاری رسانه‌ای: امروز مهم‌ترین نگرانی آن است که اصلاح قانون مطبوعات به دست نمایندگانی انجام شود که متأسفانه درک درستی از اصل وجودی رسانه ندارند. فلسفه رسانه، در ذات خود «نظارت عمومی» و «افزایش شفافیت» است؛ رسانه چشم بیدار جامعه است و وظیفه دارد عملکرد حاکمان و ساختارهای قدرت را رصد کند. اما در مجلس‌های اخیر، نگاه غالب به رسانه، نه به عنوان یک نهاد مدنی و اجتماعی، بلکه بیشتر به عنوان تهدید یا مزاحم تلقی شده است. وقتی چنین نگرشی مبنا قرار گیرد، نتیجه آن تصویب قوانینی است که به‌جای تضمین آزادی مطبوعات، خبرنگار را در تنگنای حقوقی و کیفری قرار می‌دهد.
