خروج از NPT؛ بازدارندگی یا انزوا؟
اقدام اخیر سه کشور اروپایی در فعال‌سازی مکانیسم ماشه، مجلس دوازدهم را به یکی از مهم‌ترین صحنه‌های سیاسی این روزها بدل کرده است. اصولگرایان که اکثریت قاطع کرسی‌ها را در اختیار دارند، تحت تأثیر جریان‌های تندرو، سناریوهایی را بر زبان می‌آورند که خروج ایران از معاهده ان‌پی‌تی و قطع همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و حتی بستن تنگه هرمز برجسته‌ترین آن است.
اقدام اخیر سه کشور اروپایی در فعال‌سازی مکانیسم ماشه، مجلس دوازدهم را به یکی از مهم‌ترین صحنه‌های سیاسی این روزها بدل کرده است. اصولگرایان که اکثریت قاطع کرسی‌ها را در اختیار دارند، تحت تأثیر جریان‌های تندرو، سناریوهایی را بر زبان می‌آورند که خروج ایران از معاهده ان‌پی‌تی و قطع همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و حتی بستن تنگه هرمز برجسته‌ترین آن است.
این در حالی است که چنین اقدامی نه‌تنها قواعد بازی در پرونده هسته‌ای ایران را تغییر می‌دهد، بلکه می‌تواند فضای مناسبات ایران و اروپا را به مراتب متشنج‌تر کند؛ مسیری که حاصل آن چیزی جز تقابل‌های پرهزینه و رویارویی‌های چندلایه نخواهد بود. از منظر حقوقی و ساختاری، تصمیم‌گیری در این سطح با توجه به مصوبه اخیر همین مجلس، اساسا در حیطه اختیارات شورای‌عالی امنیت ملی است. مصوبات این شورا پس از تأیید رهبر انقلاب ضمانت اجرائی پیدا می‌کنند و به قانون بدل می‌شوند، بنابراین مصوبه احتمالی مجلس به‌تنهایی نمی‌تواند مسیر خروج از ان‌پی‌تی را هموار کند، زیرا این مهم طبق مصوبه اخیر خود آنها تحت اختیار شورای‌عالی امنیت ملی است و باید منتظر تصمیم شورای‌عالی امنیت ملی باشند که اگر تصمیم به خروج از ان‌پی‌تی گرفته شد، در صورت نیاز و درخواست، قانون‌گذاری کنند، اما آنها به این میزان نقش‌آفرینی قانع نیستند و در تلاش‌اند با تصویب طرحی مستقل در بهارستان در صحن علنی، اقدامی را که بیشتر از آنکه بیانگر محاسبه‌ای حقوقی باشد، نشانه‌ای از رقابت سیاسی و فشارهای جناحی درون مجلس است، کلید بزنند.
اخبار مرتبط
شبکه شرق