ماجرای لغو کنسرت رایگان همایون شجریان؛ هوش هیجانی مغلوب عقل اجرایی شد! / چرا شکست مدیریت نادره رضایی، رکورددار حاشیه قابل پیش بینی بود؟
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، ماجرای کنسرت همایون شجریان ابعاد پیچیده ای پیدا کرده است. موضوعی که از همان ابتدا قابل پیش بینی بود و باید در همه سطوح رسانه ای و با تأکید پیوست رسانه ای، هنری و فرهنگی برای آن فکری میشد.
قضیه کنسرت میدان آزادی همایون شجریان از آنجایی جدی تر شد که در بانک صادرات برگزار شد و به نظر رسید موضوع جدی است. اما از همان ابتدا نگرانی ها برای اجرای آن هم از طریق مسئولین و هم فعالین فرهنگی و هنری اعلام شد.
همگرایی برای برگزاری کنسرت ایجاد شد
همزمان و موازی با آن تحرکات رسانه ای و شبکه های اجتماعی، شروع به موضع گیری های متفاوت کردند. گروه های مخالف منافع ملی ایران برگزاری چنین کنسرتی را سرکوب کردند و با این موضوع اما اکثریت گروه های سیاسی، فرهنگی و هنری داخلی به آن نگاهی ملی داشتند و آن را تقویت کننده روحیه جمعی دانستند و یک اجماع کلی برای حمایت از آن انجام شد.
اما کوک نبودن ساز کنسرت رایگان همایون شجریان از آنجایی شروع شد که معاونت پر حاشیه هنری به جای پذیرفتن مسئولیت «برگزاری کنسرتهای سراسری در محیط میدان آزادی» و مسئولیت پیشنهاد چنین رویدادهایی توپ را در زمین سایر نهادها و ارگانها انداخت و سیاست واگذاری مسئولیتهای خود از جمله تأمین امنیت تا زیر ساختها به برگزار کننده آن یا سایر نهادها کرد. هر چند همایون شجریان هم در نشست خبری خود اعلام کرد:« پس از سال‌ها آرزوی من برای اجرای یک کنسرت خیابانی و عمومی برای مردم از سمت وزارت فرهنگ مورد موافقت قرار گرفته و احتمال ادامه‌دار بودن آن نیز وجود دارد. برای این اجرا به صورت مستقل برنامه‌ریزی شده و بانک صادرات ایران به میدان آمده، همراهی کرده و امکانات لازم را برای این اجرا فراهم کرده است.»
سکوت و انفعال معاونت هنری
معاونت هنری در حالی در مورد سایر اجراهای خیابانی و محیطی در میدان آزادی سکوت کرد که نامه وی به ارگانها برای برگزاری چنین رویدادهایی موجود است و در شبکه اجتماعی منتشر شد! آیا بهتر نبود به جای تکذیبیه پذیرفته شود و بگویند: این تک رویداد نیست! و مسئله فقط کنسرت همایون شجریان نباشد؟
این عمل معاونت هنری با توجه به مختصات هنری و اجرایی چنین رویدادی در خوش بینانه ترین نگاه این بوده که می‌خواسته با سر و صدای رسانه ای به کمک هنرمند که وی هم بخش بزرگی از کنشگری مسئله بوده، کار را در موقعیت عملی انجام شده قرار دهد تا حتما این رویداد که واقعا هم اگر پیش بینی های لازم میشد می‌توانست مفید باشد برگزار شود.
اما در بدبینانه ترین نگاه، فرض گذاشتن هزینه ای بزرگ روی دست اعتماد اجتماعی و نهادهای تصمیم گیر از جمله مخالف شادی مردم بودن، اتخاذ مواضع رادیکال علیه موسیقی و کنسرت و همچنین ایجاد دو قطبی های کاذب در جامعه را می توان داشت.
هرچند شاید این موضوع می‌توانست کمک کننده باشد اما مشکل فقط این نبود که زوایای اجرای آن از نظر غیر هنری باید چگونه باشد؟ بلکه موضوع حتی عدم شناخت برگزاری چنین رویدادهای هنری با عنوان کنسرت خیابانی یا درست تر محیطی آن است!
چرا که برگزاری چنین مراسم هایی شبیه به محرم شهر و برنامه ریزی آن همانقدر که تجربه لازم و نیاز به نگاه وسیع تر اجتماعی و آمادگی آن را داشت زمان بیشتری برای برنامه ریزی تا اجرای آن را هم می طلبید.
معاونت هنری نامه داده بود! اما سکوت کرد
پس از انتشار نامه معاونت هنری به دستگاه های مسئول برای برگزاری سلسله کنسرتها و اجراهای موسیقی در محیط میدان آزادی برای همه شفاف شد که معاونت هنری چنین برنامه ای در دستور کار خود داشته، ولی نتوانسته هماهنگی دستگاه های مختلف را داشته باشد که این موضوع می تواند رابطه مستقیم با مدیریت پرحاشیه و بهتر است بگوییم رکورد دار حاشیه یعنی نادره رضایی داشته باشد، که این امر نه به دلیل عدم همکاری آنها بلکه ضعف در فهم اولویت برگزاری و مدیریت چنین رویدادی است.
موضوع کنسرت رایگان همایون شجریان خیلی زود به یک مسئله داغ سیاسی هم تبدیل شد و باعث کشمکش های سیاسی بی جهت در سطح شبکه های اجتماعی شد، حال آنکه با وجود اینکه شهرداری و سازمانهای مرتبط مخالف اصل ماجرا نبودند و همانطور که قبلا توسط فعالین فرهنگی و کسانی که تجربه اجرای چنین رویدادهای مشابه را داشتند نگرانی ها از بابت تأمین امنیت و پشتیبانی های اجرایی بود که اتفاقا بسیاری هم نسبت به این موضوع اخطار دادند!
از سوی دیگر شاهد شکل گیری چند دو قطبی در مورد کنسرت همایون شجریان بودیم که این هم قابل پیش بینی بود! البته همانطور که گفته شد تمام نهادها از برگزاری چنین رویدادی استقبال کردند ولی مشکل آنجاست که این نهادها به جای نشستن دور هم و حل کردن مسئله باز هم با کنشگری غلط لشکرهای سایبری منتسب به خود رو به رو شدند و فضای سم آلودی پیرامون این رویداد شکل گرفت.
طوری که آنقدر این گروه ها یکدیگر را به شکلهای مختلف مثل رادیکالها علیه این کنسرت هستند و... متهم کردند که موضوع در مسیر غلطی دنبال شد و همه این مسائل بالاخره باعث شد که شجریان در پستی خبر از لغو آن داد!
اعلام آمادگی شهرداری برای کمک به برگزاری کنسرت شجریان
از همان آغاز شهرداری تهران اعلام آمادگی کامل خود را برای برگزاری این کنسرت از طریق سخنگو اهلام کرد و حتی زاکانی هم در حیاط دولت اعلام کرد آمادگی اجرای برنامه در استادیوم آزادی وجود دارد، اما واقعیت ماجرا این بود که کنسرت رایگان همایون شجریان قربانی هوش هیجانی بدون عقل اجرایی هم در شناخت نوع رویداد هنری و فرهنگی و هم در اجرائیات، تأمین امنیت و ... لازم برای برگزاری آن شد که به نظر مسئولیت معاونت پر حاشیه هنری در آن از همه بیشتر است.
عدم دعوت از نماینده شهرداری
از سوی دیگر طبق شنیده های ما از منابع آگاه، با وجود نامه نگاری معاون هنری در سطح شهرداری و با وجود فشار وزارت کشور برای برگزاری شورای تأمین و تصمیم گیری در مورد کنسرت، اجرای این رویداد را منوط به حفظ استانداردها در موضوعات، تردد، تأمین آب و سرویس بهداشتی، مسائل امنیتی و حداقل موارد لازم برای یک تجمع در سطح کنسرت همایون شجریان کرده بود و البته اصلا نماینده شهرداری در آن دعوت نشده بود!
هوش هیجانی مغلوب عقل اجرایی نشد!
هوش هیجانی یعنی همه می‌فهمند که برگزاری یک رویداد هنری مثل کنسرت محیطی در معماری شهری آن هم جایی شبیه به میدان آزادی که نمادین یادآور بسیاری از خاطرات جمعی و اتحاد مردم ایران است می‌تواند چقدر وحدت بخش باشد، اما موضوع این است که واقعا چقدر این موضوع با عقل اجرایی در مدیوم هنری خودش آن هم توسط همایون شجریان قابل اجراست؟
موضوع بعدی که فراتر از هوش هیجانی برگزاری چنین رویدادی باید به آن فکر شود این است که چه باید کنیم تا چنین رویدادی قبل، حین و پس از برگزاری تبدیل به علیه اهداف خود نشود؟ یعنی به جای ایجاد انسجام ملی، باعث دو قطبی نشود؟ به جای محیطی آرام و با امنیت بالا تبدیل به جایی علیه خانواده و جامعه نشود؟ و به جای اینکه یک برنامه فرهنگی و هنری فاخر ملی برگزار شود، تبدیل به یک راهپیمایی سیاسی با اهداف نا مشخص نشود؟
تجربیات خارجی کشورهای دیگر نیز روحیه بخش و انگیزه دهنده برای بومی کردن چنین اجراهایی است، اما باید برگزار کنندگان قبل از همه اینها چند پرسش را هم از نظر اجرایی و هنری پاسخ دهند:
۱- آیا نوع اجرای قطعات خواننده به درد اجرای محیطی در میدان آزادی می‌خورد؟
۲- آیا جامعه مخاطب چنین رویدادی آمادگی لازم را دارند؟
۳- موضوع رایگان بودن کنسرت است یا کنش اجتماعی، هنری و فرهنگی آن؟
۴- پیوست رسانه‌ای و مدیریت آن برای بازدهی بیشتر آن چیست؟
۵- چه تهدیداتی برای برگزاری چنین رویدادی وجود دارد که وقتی اجرا شد به علیه اهداف در نظر گرفته آن تبدیل نشود؟
۶- سرمایه اجتماعی برگزاری اجراهای مردمی کنسرت و موسیقی به این شکل را داریم؟
اخبار مرتبط
خبرگزاری دانشجو