رؤیافروشی‌هایتان برای کشور کنتور می‌اندازد!
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، اتحادیه جنبش عدالت‌خواه دانشجویی پیرامون بررسی cft در مجمع تشخیص مصلحت نظام یادداشتی نوشت.
متن یادداشت به شرح ذیل است:
بی‌راه نیست اگر گاهی با وقوع برخی اتفاقات حس کنیم عده‌ای می‌خواهند کشور را در یک دور باطل نگهدارند. به‌گونه‌ای که در رفتار برخی حکمرانانمان هیچ علاقه‌ای به توجه به تاریخ، واقعیت‌ها و فریاد‌های نیروی اجتماعی حامی انقلاب دیده نمی‌شود؛ مهم هم نیست نقاط عطف و تجربیاتی که پشت سر گذاشته‌ایم تا چه اندازه بزرگ باشد؛ هرچه شود هم باز مرغ برخی یک پا دارد؛ راه‌حل مسائل را هم تنها و تنها با تقریر رمانتیک و ایدئالیستی خود از نظم بین‌الملل ترسیم می‌کنند؛ و فاجعه‌آمیزتر آنکه هر بار پس از برخورد با دیوار با واقعیت، باقوت بیشتری رؤیای موفقیتِ دست‌فرمانشان را به جامعه می‌فروشند.
چند روز پیش خبر آمد که مجمع تشخیص مصلحت قرار است در جلسه چهارشنبه ۱۲ شهریور، پیوستن ایران به CFT را بررسی کند. بر روی کاغذ، پس از شاهکارِ پذیرش پالرمو، این آخرین قطعه از پازل ۴۱ قطعه‌ای برنامه اقدامی است که FATF برای ایران طراحی کرده است. برنامه‌ای که به اذعان خود آمریکایی‌ها، اهرمی برای کنترل رفتار ایران و تبدیل کردن آن به یک بازیگر نرمال در صحنۀ بین الملل است. اما اکنون پس از ۱۲ روز نبرد خونینی که در میانه مذاکرات شروع شد به سراغ آخرین مرحله از مسیر تعهدات بیهوده و خطرناک FATF رفته‌ایم. دقیقا زمانی که توقع میرفت تا در دست‌فرمان سیاست خارجه بازنگری شود یا حداقل بازی کردن نقش پسر خوب از گزینه‌ها خارج کنیم. انگار هر بلایی هم که سرمان بیاورند باز هم در دید عده‌ای دیپلماسی تنها یک معنا دارد و آن هم اعتمادسازی کردن برای نظام سلطه است. حال در این وانفسای فعلی و انفعال ما در استفاده از دیگر امکانات بازدارندۀ دیپلماتیک، بخشی از بدنۀ تصمیم‌گیران عمیقاً معتقدند که می‌توانند ایران را از لیست سیاه خارج کنند و حتی متوجه سیاسی بودن ذات رفتار آنها در قبال ما نمی‌شوند؛ امری که یکی از بدیهی‌ترین اصول در خصوص پرونده ما در فضای بین الملل است. یعنی میزانسن امروز کشور، به طور کامل صحنۀ یک کمدی غم‌انگیز را تداعی می‌کند.
آن‌قدری در طی این سال‌ها در خصوص مباحث فنی مرتبط CFT مطلب تولید شده که نیازی به بازگوکردن مکررات نباشد. اما نمی‌دانیم کدام یک از بدیهیات مسئله به گوش آقایان مجمع نرسیده است.
اینکه بسیاری از اقدامات ما تأیید نشده و حتی در صورت تأیید تعهد کامل ما به‌تمامی بندها، بازهم خروج از لیست سیاه قطعی نیست؟ اینکه با فرض خروج از لیست سیاه، مانع اصلی پیشروی ما در تبادلات بانکی تحریم‌های آمریکا است؟ اینکه عملاً این امکان وجود ندارد تا جمهوری اسلامی باقی بمانیم و برخی تعهدات آن را به طور کامل اجرایی کنیم؟ اینکه تعریف ما از مفهوم تروریسم از اساس با تعریف مطلق و پیش‌شرط ناپذیر آنها از تروریسم و همچنین هدف اصلی معاهده متفاوت است؟ اینکه حتی بر فرض تعیین پیش‌شرط نیز به‌احتمال بسیار بالا با مخالفت دیگر کشور‌ها مواجه خواهد شد؟ یا اینکه عملاً با اجازه رصد تراکنش‌ها و متعهدشدن به تبادل اطلاعات، تیشه به ریشۀ خودمان و بازو‌های منطقه‌ای‌مان را در وانفسای فعلی زده‌ایم؟
چرا عده‌ای مصرانه می‌خواهند با ساده‌سازی مسئله و ان‌شاءالله گفتن کشور را در دام تعهداتی غیرقابل‌اجرا بیندازند که حتی در صورت اجرا هم بی‌نتیجه است؟ آن هم بدون درک از آرایش معارضان و التفات به اینکه اجرای ناقص می‌تواند حتی از اجرانکردن آن هم خطرآفرین‌تر باشد.
کاش بفهمیم این رؤیافروشی‌ها برای کشور هزینه‌زاست. هزینه‌اش زمانی بود که آن را صرف اعتمادسازیِ یک‌جانبه برای کسانی کردیم که می‌خواهند سر به تنمان نباشد. کاش حداقل پس از جنگ ۱۲ روزه دست از تئوریزه کردن رویه‌هایی که پالس اعلام خاکساری را به متخاصم میفرستد برداریم. وفاق و انسجام‌هایی هم که بر سر این رویه‌ها ایجاد شده است نه نفعی برای مردم به همراه خواهد داشت و نه به مسیر حرکت دولت کمکی خواهد کرد.
اخبار مرتبط
خبرگزاری دانشجو