نه به کنسرت کف زنده‌رود
وقتی شهرداری اصفهان تصمیم گرفت ۱۵ تا ۱۸ شهریورماه جشنی را در بستر خشک زاینده‌رود برگزار کند، بسیاری این اقدام را تنها یک برنامه فرهنگی ندیدند، بلکه زخمی تازه بر حافظه جمعی شهر دانستند. بستر رودخانه‌ای که قرن‌ها شاهرگ حیات و هویت اصفهان بوده، قرار بود به صحنه‌ای برای نمایش بدل شود. اما اعتراض گسترده شهروندان و فعالان محیط زیست این روایت را تغییر داد و یک بار دیگر نشان داد که جامعه مدنی حاضر نیست خشکی زاینده‌رود عادی‌سازی شود.
وقتی شهرداری اصفهان تصمیم گرفت ۱۵ تا ۱۸ شهریورماه جشنی را در بستر خشک زاینده‌رود برگزار کند، بسیاری این اقدام را تنها یک برنامه فرهنگی ندیدند، بلکه زخمی تازه بر حافظه جمعی شهر دانستند. بستر رودخانه‌ای که قرن‌ها شاهرگ حیات و هویت اصفهان بوده، قرار بود به صحنه‌ای برای نمایش بدل شود. اما اعتراض گسترده شهروندان و فعالان محیط زیست این روایت را تغییر داد و یک بار دیگر نشان داد که جامعه مدنی حاضر نیست خشکی زاینده‌رود عادی‌سازی شود.
زاینده‌رود همیشه بیش از یک رودخانه بوده است؛ رگی که زندگی را به قلب شهر می‌رساند، باغ‌ها را سیراب می‌کرد و پل‌ها را معنا می‌بخشید. حالا سال‌هاست که جای آن جریان پرآب، بستری ترک‌خورده باقی مانده است. مردمی که کنار پل خواجو یا سی‌وسه‌پل قدم می‌زنند، هر بار با دیدن ترک‌های خاکی نه تفریح، که حسرت را تجربه می‌کنند. در چنین شرایطی، تصمیم برای برگزاری جشن در کف رودخانه، نه نشانه شادی، که نشانه فراموشی تلقی شد.
