نبرد دو جبهه؛ از وین تا تهران
واقعیت این است که تهران در حال حاضر با چند معادله هم‌زمان مواجه است؛ از یک سو، زیاده‌خواهی تروئیکای اروپایی و آمریکا در شورای حکام و تهدید بازگشت تحریم‌ها در دو هفته آینده، و از سوی دیگر، فشار جریان‌های داخلی که هر توافقی را به‌سرعت با برچسب «واگذاری امتیاز» می‌کوبند. حملات رسایی و نبویان به توافق اخیر، در حالی صورت گرفت که عراقچی تأکید کرد این مذاکرات با هماهنگی کامل نهادهای عالی امنیتی و با هدف تثبیت حقوق هسته‌ای ایران و کاهش نگرانی‌های بین‌المللی انجام شده است.
توافق اخیر تهران و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که با هدف بازگشت به مسیر همکاری‌های فنی و دیپلماتیک در قاهره به امضا رسید، می‌توانست آغازگر فصلی تازه در تعاملات هسته‌ای ایران با جامعه بین‌المللی باشد. این توافق، در حالی شکل گرفت که تنها دو هفته تا موعد احتمالی بازگشت تحریم‌های شورای امنیت باقی است و ایران می‌کوشد با کاهش تنش‌ها و اعتمادسازی در برابر غرب، از گسترش بحران جلوگیری کند.
اما این توافق، پیش از آنکه آثار خود را در سطح بین‌المللی نشان دهد، در داخل کشور با موجی از انتقادات تندروها روبه‌رو شد؛ حملاتی که بیشتر رنگ‌وبوی سیاسی دارد تا فنی و کارشناسی؛ حمید رسایی و محمود نبویان، دو نماینده مجلس، با ادبیاتی تند توافق اخیر را زیر سؤال بردند و آن را حتی نقض صریح منافع ملی دانستند. این در حالی است که عباس عراقچی، وزیر امور خارجه، با جزئیات شرح داد که این مذاکرات با مجوز شورای عالی امنیت ملی و در چارچوب سیاست‌های کلان کشور صورت گرفته و هیچ‌گونه انحرافی از قوانین داخلی نداشته است. این وضعیت سوال کلیدی را به ذهن متبادر می کند که آیا در شرایطی که ایران با فشارهای فزاینده خارجی دست‌به‌گریبان است، ایجاد اصطکاک سیاسی در داخل، انرژی و تمرکز کشور را از دیپلماسی خارجی منحرف نمی‌سازد؟
