درز اطلاعات شخصی به بیرون از مراکز مشاوره
دانشجویی در خوابگاه متأهلان دانشگاه شهید بهشتی دست به خودکشی زد، یکی دیگر در خوابگاه دانشجویی دانشگاه محقق‌اردبیلی خود را به دار آویخت، یک خودکشی ناموفق در دانشگاه تهران ثبت شد، یک خودکشی ناموفق نیز در دانشگاه شهید بهشتی اتفاق افتاد؛
محمدحسین موسوی: دانشجویی در خوابگاه متأهلان دانشگاه شهید بهشتی دست به خودکشی زد، یکی دیگر در خوابگاه دانشجویی دانشگاه محقق‌اردبیلی خود را به دار آویخت، یک خودکشی ناموفق در دانشگاه تهران ثبت شد، یک خودکشی ناموفق نیز در دانشگاه شهید بهشتی اتفاق افتاد؛ این چهار خودکشی فقط در 10 روز اخیر اتفاق افتاده و بخشی از واقعیتی است که خارج از درهای دانشگاه رسانه‌ای شده است. خودکشی، افسردگی، اختلال خواب و تمرکز و مشکلات اعصاب و روان آن‌چیزی است که این روزها دانشجویان در خود و اطرافیان‌شان علائم آن را می‌بینند. اما دانشگاه‌ها در این میان، سعی در پنهان‌کردن ناتوانی خود در مداخله و اقدامات حمایتی دارند؛ اقداماتی که برای آن در هر دانشگاه یک مرکز تخصصی تعریف شده است: مرکز مشاوره و بهداشت روان. مراکز مشاوره و بهداشت روان از دهه 60 با عنوان «مراکز مشاوره دانشجویی» با هدف رفع مشکلات تحصیلی، خانوادگی و مذهبی دانشجویان در برخی دانشگاه‌های کشور تأسیس شدند. از دهه 70 با رشد تعداد دانشجویان و دانشگاه‌ها این مراکز توسعه یافتند و در سال 1380 با برگزاری «همایش ملی اشتغال و مشاوره» توسط وزارت علوم از نظر ساختاری گسترش یافتند. در سال 1400 با تصویب قانون «حمایت از خانواده و جوانی جمعیت»، تأسیس و ارتقای مراکز مشاوره به یک الزام قانونی تبدیل شد و در آبان 1402 آیین‌نامه اجرائی این قانون توسط وزارت علوم ابلاغ شد. حالا بیش از صد مرکز مشاوره دانشجویی در دانشگاه‌ها و شهرهای مختلف کشور وجود دارد؛ مراکزی که برخلاف توسعه ممتد بودجه و ساختار سازمانی خود، از نظر کیفی رشد نکرده‌اند و خود تبدیل به معضل شده‌اند.
نمی‌توانی در دانشگاه درس بخوانی
