ایران، اروپا و بحران اعتماد
در آغاز شصت‌ونهمین نشست سالانه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در وین، صحنه دیپلماسی هسته‌ای بار دیگر به ایران رسید. روز دوشنبه، ۲۴ شهریور ۱۴۰۴، در میانه منازعات سیاسی و فشارهای رسانه‌ای غرب، تهران توانست با همراهی روسیه، جایگاه نایب‌رئیسی کنفرانس را از آن خود کند؛ انتخابی که اگرچه ظاهری تشریفاتی دارد،
در آغاز شصت‌ونهمین نشست سالانه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در وین، صحنه دیپلماسی هسته‌ای بار دیگر به ایران رسید. روز دوشنبه، ۲۴ شهریور ۱۴۰۴، در میانه منازعات سیاسی و فشارهای رسانه‌ای غرب، تهران توانست با همراهی روسیه، جایگاه نایب‌رئیسی کنفرانس را از آن خود کند؛ انتخابی که اگرچه ظاهری تشریفاتی دارد، اما در ساختار نهادهای بین‌المللی حامل پیام‌هایی معنادار است؛ پیامی درباره ایستادگی، چانه‌زنی و کنشگری از درون. از نخستین دقایق آغاز اجلاس، طرح نام ایران برای نایب‌رئیسی با مخالفت تند نماینده اسرائیل و برخی کشورهای غربی همراه شد؛ مخالفت‌هایی که به گفته ناظران، با جهت‌گیری مشخص و متأثر از فشار ایالات متحده شکل گرفت. ادعاهایی مبنی بر نبود شفافیت، نگرانی‌های امنیتی و سوابق سیاسی بر این مخالفت‌ها سایه انداخته بود. در سوی دیگر، رضا نجفی، نماینده دائم ایران در آژانس، با استدلالی روشن و ارجاع به سوابق حقوقی، از کاندیداتوری تهران دفاع کرد. تأکید نجفی بر تعهدات تهران در چارچوب معاهدات بین‌المللی، یادآوری این نکته بود که ایران صرفا یک بازیگر منطقه‌ای نیست، بلکه عضوی فعال با حقوق تعریف‌شده در ساختار نظام بین‌الملل است. در نهایت، ایران و روسیه، علی‌رغم مخالفت‌ها، به‌عنوان نواب رئیس کنفرانس انتخاب شدند؛ یک پیروزی نسبی، اما معنادار.
قاهره؛ توافقی میان واقع‌گرایی و بدبینی
