پذیرش CFT؛ طناب دار مقاومت با دستان خودی: ندای هشدار از قلب دانشگاه به مجمع تشخیص مصلحت نظام!
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، ۲۸۰ حوزه بسیج دانشجویی سراسر کشور خطاب به اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام بیانیه تحلیلی و تحذیری منتشر کرد.
متن این بیانیه به شرح ذیل است:
بسمه تعالی
رئیس و اعضای محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام.
امروز کشور ما در بزنگاهی حساس ایستاده است؛ لحظه‌ای که هر لغزش می‌تواند به قیمت جان و امنیت میلیون‌ها نفر تمام شود و هیچ بهانه‌ای برای بی‌تفاوتی پذیرفته نیست. یکی از این بزنگاه‌های حیاتی، موضوع تصویب «CFT» است؛ کنوانسیونی که با نقاب «مبارزه با تأمین مالی تروریسم» عرضه می‌شود، اما در متن و در عمل، با تعریفی سیال و سیاسی از «تروریسم»، می‌تواند مقاومت مشروع ملت‌ها را نیز هدف اتهام قرار دهد. این سند، ایران را وادار می‌کند تا هرگونه نقل‌وانتقال مالی و انسانی مرتبط با جبهه‌های مقاومت را در قالب «گزارش»، به همان مراکزی تحویل دهد که خود بانی تحریم‌ها و جنگ‌ها هستند. این یعنی ما با دستان خود، طناب را به گردن هم‌پیمانانمان بیندازیم و کلیدش را به دشمن بسپاریم. در چنین چارچوبی، سکوت صرفاً یک انتخاب اخلاقی نیست؛ بلکه به معنای شراکت در پیامدهاست و مجبورمان می‌کند تا توضیح دهیم که از چه کسانی حمایت کرده‌ایم!
مسئله تنها به متن و محتوای یک معاهده محدود نمی‌شود؛ بلکه «نحوه» تصمیم‌گیری درباره آن، اهمیتی به مراتب بیشتر دارد. سخنگوی محترم مجمع، در سال ۱۴۰۳ بر ضرورت پایبندی به مهلت آیین‌نامه‌ای تأکید داشتند، اما امروز در موقعیتی مشابه، مدعی می‌شوند که هیچ محدودیت زمانی برای بررسی این لایحه وجود ندارد. آیا این رفت‌وبرگشت‌ها معنایی جز اعتراف به سیاسی‌کاری دارد؟ مجمع تشخیص، اگر به مأموریت اصیل خود وفادار بماند، باید پناهگاه عقلانیت و حکمت باشد، نه جایگاهی برای بده‌بستان‌های جناحی. تناقض‌گویی در موضوعی که مستقیماً به سرنوشت مقاومت و استقلال کشور گره خورده است، چیزی کمتر از بازی با امنیت ملی نیست. این رفتار، در حالی رخ می‌دهد که هنوز گردوغبار یک جنگ تحمیلی دوازده‌روزه علیه ایران فرو ننشسته است؛ زمانی که قاعدتاً باید نشانه‌های هم‌صدایی و اولویت‌بندی دقیق در تصمیم‌گیری‌ها مشاهده شود. پرسش روشن است: اگر «امنیت و استقلال» چیزی بیش از شعار است، چرا مهم‌ترین پیام بعد از بحران، پیام تردید است؟ در بزنگاه‌های تهدید، هر صدای دوگانه در داخل، معادل یک بلندگو برای دشمن عمل می‌کند. دشمن هنوز سلاحش را زمین نگذاشته است، اما اینجا برخی با اصرار بر تصویب CFT، علامت عقب‌نشینی می‌فرستند. این علامت، نه روی کاغذ که در میدان جنگ معنا می‌یابد: برای رزمنده‌ای که هر لحظه در انتظار آتش و شلیک است، پیوستن ایران به CFT یعنی «تنها ماندن و تنها جنگیدن». چه خدمتی بالاتر از این می‌توان به دشمن ارائه داد؟
تصویب CFT صرفاً یک امضا نیست؛ بلکه یک پیام سیاسی و اجتماعی عمیق است. پیامی که می‌گوید ایران در حال ترک حمایت از جبهه‌ای است که در خط مقدم نبرد تمدنی علیه استکبار ایستاده است. این پیام، به معنای مشروعیت‌بخشی به روایت دشمن است که مقاومت را تروریسم می‌نامد؛ و هم‌زمان، تردیدافکنی در دل ملت‌های مقاومی است که با خون و جانشان می‌جنگند و بر ایران تکیه کرده‌اند. این پیام، همان چیزی است که دشمن برای شکستن روحیه و فروپاشی اعتماد هم‌پیمانان نیاز دارد.
اعضای محترم مجمع!
آیا می‌خواهید با دستان خود، این ستون اعتماد را فرو بریزید؟ باید بدانید که تاریخ نیت‌خوانی نمی‌کند؛ فقط نتیجه را ثبت می‌کند. اگر امروز با امضای خود، جبهه مقاومت را زیر تیغ ببرید، فردا که فرزندان این ملت و متحدانش در خاورمیانه به خاطر این کنش شما قربانی شوند، مقاومت تحت فشار خرد شود و مردم ستم‌دیده تنها بمانند، تمام مسئولیت آن متوجه شما خواهد بود. این مسئولیتی نیست که بتوان پشت واژه‌ها پنهانش کرد. هر رأی مثبت به CFT، چراغ اشتباهی در مه جنگ ادراکی است که کشتی مقاومت را به صخره می‌کوباند. اگر امروز، در بحبوحه این تحولات تاریخی، ایران به دست خود تصویری از عقب‌نشینی و ترک حمایت بسازد، فردا خانواده‌های شهدا و ملت‌های مقاوم، هزینه آن را خواهند پرداخت. مسئولیت مستقیم این پیامد‌ها با کسانی است که نامشان در فهرست موافقان این کنوانسیون ثبت شود. تصویب CFT یعنی تحویل اختیار تعریف مقاومت به همانانی که در پایتخت‌های غربی تصمیم می‌گیرند چه کسی «تروریست» است و چه کسی «دوست». فردا هر حواله غذایی و دارویی، هر کمک رسانه‌ای، هر پشتیبانی انسانی می‌تواند در فهرست «جرائم مالی» جا بگیرد و چه کسی تضمین می‌دهد که حق شرط‌های ما پذیرفته شود؟ چه کسی پاسخگوی افکار عمومی داخلی و جهانی است؟
اعضای محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام.
امروز شما در جایگاهی نشسته‌اید که هر رأی‌تان به‌مثابه امضای حکم سرنوشت منطقه است. امروز آمریکا آشکارا فشار می‌آورد تا حزب‌الله خلع سلاح شود و حماس و انصارالله زمین‌گیر و تضعیف گردند. اگر در چنین لحظه‌ای شما تصویری از عقب‌نشینی ایران و ترک حمایت از جبهه‌ای که در خط مقدم نبرد تمدنی علیه استکبار ایستاده است، مخابره کنید، عرصه برای دشمن هموار می‌گردد. دشمن به همین سیگنال‌ها محتاج ا
ست تاپیوند‌های روانی و سیاسی جبهه مقاومت را تضعیف کند. جنگ فقط توپ و تانک نیست؛ جنگ، میدان معنا و روایت‌هاست. اینجا سخن از یک «امضا» نیست؛ سخن از «تغییر جایگاه» در معادله بازدارندگی و اعتماد است.
جامعه مدنی و افکار عمومی حق دارند بدانند تصمیم‌سازان به نام کدام «ضرورت» می‌خواهند کلید نظارت را آن‌سوتر تحویل دهند. دانشگاهیان، اهالی رسانه و قلم، مردم مقاوم و عزیز ما حق دارند پرسش کنند، نقد کنند و پاسخ شفاف بخواهند. این حق، نه امتیاز که ضامن امنیت ملی است؛ امنیتی که از دل مشارکت آگاهانه می‌روید، نه از پشت در‌های بسته. اگر ادعا این است که CFT «گشایش» می‌آورد، نخستین گشایش باید در خودِ فرآیند تصمیم‌گیری رخ دهد: باب نظرخواهی از مردم و دانشجویان و کارشناسان را باز کنید تا ببینید که تنها شمایید که در کهنه‌آتش این لکه ننگین می‌دمید تا آن را شعله‌ور سازید.
ما دانشجویان، شاهد و ناظر خواهیم بود. این روز‌ها و این تصمیمات در حافظه دانشگاه و دانشجویان خواهد ماند. کسانی که امروز نامشان در صفِ پیگیری CFT قرار می‌گیرد، باید بدانند که تاریخ، نه شرح نیت که صورت نتیجه را ثبت می‌کند. ما به صراحت اعلام می‌کنیم: بررسی مجدد و تصویب CFT، خطای راهبردی و جبران‌ناپذیر در راستای امنیت داخلی، جبهه مقاومت و آینده ایران عزیز خواهد بود. دانشجویان بسیجی با روشنگری و تبیین، اجازه نخواهند داد واقعیت در غبار سیاست‌های غلط پنهان شود.
امضای بسیج دانشجویی دانشگاه‌های کشور
