افزایش تنش‌ها بین آمریکا و ونزوئلا/
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو؛ تحرکات نظامی آمريکا در منطقه کارائیب و کشورهای آمریکای مرکزی به وضوح نشان‌دهنده تلاش‌های آمريکايی برای مقابله با تلاش‌های چین، روسیه و کره شمالی برای ایجاد حضور دائمی در این منطقه است.
از ماه گذشته، روابط آمريکا و ونزوئلا وارد یک مرحله خطرناک از تشدید و تهدید به استفاده از نیروی نظامی شده است. این تنش‌ها ناشی از مجموعه‌ای از دلایل است که در مجموع، ادامه وضعیت "نظارت" آمريکا بر کاراکاس را نشان می‌دهند، به‌ویژه در رابطه با تحولات روابط ونزوئلا با کشورهای بزرگی مانند پکن، مسکو و تهران.
دو محور اصلی برای تشدید تنش‌ها میان دو کشور وجود دارد: یکی به دلیل اتهامات آمريکا درباره مقادیر بالای قاچاق مواد مخدر از آمریکای مرکزی و جنوبی به آمریکای شمالی، که از طریق کانال پاناما و سواحل کلمبیا و ونزوئلا می‌گذرد. این بهانه‌ای برای ارسال نیروهای دریایی و هوایی پیشرفته آمريکا به سمت سواحل ونزوئلا و زمین‌های پورتوریکو بوده است. محور دوم به درگیری تاریخی میان ونزوئلا و گویانا بر سر مالکیت منطقه "ایسیکویبو" غنی از نفت و منابع معدنی مربوط می‌شود.
اتهام آمریکا به ونزوئلا برای قاچاق مواد مخدر
این اولین بار نیست که آمریکا عملیات نظامی علیه کارتل‌های قاچاق مواد مخدر از آمریکای مرکزی و جنوبی به راه می‌اندازد. آمریکا قبلاً عملیات‌های هوایی و دریایی علیه قاچاق مواد مخدر در این منطقه آغاز کرده بود، مهم‌ترین آنها عملیات "کیندل لیبرتی" در سال ۱۹۸۳ بود که جنگنده‌های آمریکایی در پایگاه هوایی "هاوارد" در پاناما مستقر شدند تا هواپیما‌های کوچک قاچاق مواد مخدر را رهگیری کنند. این شیوه در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی از سوی کارتل‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت.
آمریکا در اوایل دهه ۹۰ میلادی عملیات هوایی مشابهی تحت عنوان "کورونیت نایت هاوک" راه اندازی کرد، که در آن نیروهای هوایی آمریکا از جنگنده‌های خود برای رصد آسمان‌های آمریکای مرکزی و منطقه کارائیب جهت شناسایی هواپیما‌های قاچاق مواد مخدر استفاده می‌کردند. پایگاه اصلی این عملیات، همانطور که در عملیات قبلی بود، "هاوارد" در پاناما بود.
در ادامه این ماموریت‌ها، جنگنده‌های "اف-۱۵" و "اف-۱۶" برای شناسایی هواپیما‌های مشکوک استفاده می‌شدند و در صورت تأیید مشارکت این هواپیما‌ها در قاچاق مواد مخدر، آنها را ساقط می‌کردند. این روش تا حد زیادی مؤثر بود، به طوری که تا سال ۲۰۰۱ که این ماموریت‌ها به پایان رسید، عملیات‌های هوایی قاچاق مواد مخدر به کمتر از ۲۵ درصد از کل مواد مخدر وارد شده به آمریکای شمالی کاهش یافت.
با وجود این، امروزه روش‌های قاچاق به‌ویژه از طریق قایق‌های نیمه غرق و زیردریایی‌های دست‌ساز به کار گرفته می‌شود که نیاز به نظارت بیشتری دارند. با این حال، شواهد نشان می‌دهد که واشنگتن اخیراً نیروی دریایی و هوایی قابل توجهی را در منطقه کارائیب و سواحل ونزوئلا مستقر کرده است، که به نظر نمی‌رسد با عملیات‌های معمولی ضد قاچاق مواد مخدر همخوانی داشته باشد.
اهداف واقعی از استقرار نیروی نظامی آمريکا در نزدیکی ونزوئلا
علیرغم توجیهات رسمی آمریکا در مورد مبارزه با قاچاق مواد مخدر، تجهیزات نظامی و نیروی انسانی اعزامی به منطقه بیشتر از آنچه برای مقابله با قاچاق مواد لازم باشد، به نظر می‌رسد. برای مثال، واشنگتن چهار کشتی جنگی مجهز به موشک‌های "توماهوک" را به سواحل هاییتی و پورتوریکو ارسال کرده است که توانایی‌های زیادی برای هدف‌گیری اهداف نظامی دارند. علاوه بر این، جنگنده‌های "اف-۳۵ بی" و دیگر تجهیزات نظامی پیشرفته در این منطقه مستقر شده‌اند که استفاده از آنها برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر منطقی به نظر نمی‌رسد.
در حقیقت، این استقرار نظامی بیشتر به‌عنوان یک پیام مستقیم به دولت نیکولاس مادورو از سوی آمريکا تلقی می‌شود. واشنگتن به‌طور مداوم مخالفت خود را با دولت مادورو اعلام کرده است و رئیس‌جمهور فعلی ایالات متحده، ترامپ، ارتباط نزدیکی میان مادورو و گروه‌های قاچاق مواد مخدر همچون "ترن دی آراگوا" برقرار کرده است که اخیراً به‌عنوان یک گروه تروریستی خارجی شناخته شده است.
تأثیرات ژئوپولتیکی و تحرکات نظامی در منطقه
اگرچه توجیهات عملیاتی آمريکا در منطقه کارائیب به ظاهر بر مبارزه با قاچاق مواد مخدر متمرکز است، برخی تحلیل‌ها نشان می‌دهند که این اقدامات بیشتر به‌دنبال جمع‌آوری اطلاعات و آمادگی برای انجام عملیات‌های نظامی محدود علیه ونزوئلا است. به‌ویژه که بسیاری از این نیروهای مستقر می‌توانند از قابلیت‌های پیشرفته نظارت و شناسایی برای جمع‌آوری اطلاعات از خاک ونزوئلا استفاده کنند.
در نهایت، این تحرکات نظامی آمريکا در کارائیب و آمریکای مرکزی نشان‌دهنده تلاش‌های آمريکا برای تقویت موقعیت خود در مقابل چین، روسیه و کره شمالی است که به دنبال ایجاد حضور دائمی در منطقه آمریکای لاتین هستند. این در حالی است که ایالات متحده در تلاش است تا از نفوذ روزافزون این کشورها در کشورهای آمریکای مرکزی و کارائیب جلوگیری کند.
