آنگاه که دست بر پیشانی می‌رود و قلب ایران می‌ایستد: حماسه‌ی یک سلام نظامی
در سکوت یک پادگان، در همهمه‌ی یک استادیوم ورزشی، یا در صف صبحگاهی یک مدرسه؛ لحظه‌ای وجود دارد که زمان متوقف می‌شود. لحظه‌ای که یک دست، با نظمی استوار، به سمت پیشانی بالا می‌رود و نگاه‌ها به اهتزاز سه رنگ مقدس گره می‌خورد.
