چرا اپوزیسیون بدنۀ اجتماعی‌اش را باخت؟

در سال ۱۴۰۱ جامعه ایران در داخل با دو جریان اصلی روبه‌رو بود که هرکدام به شکلی متفاوت به تشدید تنش‌ها دامن می‌زدند. یک جریان با ترویج ایده‌های سلبی و تقابلی جامعه را به سمت درگیری‌های داخلی سوق می‌داد، درحالی‌که جریان مقابل با بهانه‌جویی‌های مداوم، مردم را به مخالفت مستقیم با ساختار‌های اجرایی کشور تشویق می‌کرد. این رویکرد‌ها که اغلب بر پایه ایده‌های سلبی و بدون ارائه راه‌حل‌های عملی بنا شده بودند کشور را به سمت چشم‌پوشی از مهم‌ترین ابزار تقویت بازدارندگی یعنی سرمایه اجتماعی هل می‌داد. اما پس از حمله نظامی اسرائیل در خرداد ۱۴۰۴ این دیدگاه‌ها اعتبار خود را از دست دادند.