صدای زنان ایرانی در دوره معاصر

در سنت نوشتاری فارسی به‌ندرت می‌توان سرگذشت‌نامه‌ یا سفرنامه‌‌ای درخشان پیدا کرد و حتی در دوران معاصر نیز اتوبیوگرافی و بیوگرافی رواج چندانی نداشته است. نوشتن یادداشت‌های روزانه نیز وضعیتی مشابه دارد و ازاین‌رو است که آگاهی ما از زندگی اغلب نویسندگان و روشنفکرانمان اندک است.

در سنت نوشتاری فارسی به‌ندرت می‌توان سرگذشت‌نامه‌ یا سفرنامه‌‌ای درخشان پیدا کرد و حتی در دوران معاصر نیز اتوبیوگرافی و بیوگرافی رواج چندانی نداشته است. نوشتن یادداشت‌های روزانه نیز وضعیتی مشابه دارد و ازاین‌رو است که آگاهی ما از زندگی اغلب نویسندگان و روشنفکرانمان اندک است. این در حالی است که امروز به میانجی نامه‌ها و یادداشت‌های روزانه به‌جا‌مانده از نویسندگان و متفکران غربی یا اقبال به سرگذشت‌نامه‌نویسی تقریبا تمام جزئیات زندگی آنها بر ما روشن است.

این وضعیت با شدت بیشتری درمورد زنان ایرانی مصداق داشته است. به‌طور‌کلی پنهان‌کردن خود از دیگری نوعی ارزش یا شاید ضرورت در جامعه ما به شمار می‌رفته و این موضوع اگرچه در دهه‌های اخیر رنگ باخته اما هنوز هم وجود دارد. در این میان زنان به دلایل مختلف همچنان امکان‌های کمتری برای بروز داشته‌اند.