تابناکنی و کمانچه در برابر ارکستر/ چرا موسیقی ایرانی غمگین است؟
شب بود، شبی که ماه در چاه کوچههای یزد فرو افتاده بود و باد، بوی خاک سوخته را از کویر میآورد. در زیرزمین خانهای گلی، پیرمردی با تار در دست، زخمه میزد. انگشتانش، مثل شاخههای بید در باد، میلرزیدند و نغمهای از دستگاه شور برمیخاست – همان نغمهای که انگار از دل خاک، از رنج هجوم مغول و خشکسالی های پیاپی و یا شاید از هجران معشوقهای گمشده در قرنها پیش، زاده شده بود.
