«پیرپسر»؛ خطاب به پروانه ها و شتاب برای آفتابی که نیامد

در روزگاری که سینمای ایران غرق در کمدی‌های سخیف، شوخی‌های مبتذل و ستاره‌های بزک‌شده است، «پیرپسر» با عصیانی بی‌مهابا به این ابتذال هجوم برده است. اکتای براهنی، مانند پدرش که پایان سلسله‌مراتب هنری را فریاد می‌زد، سینمایی می‌سازد که به‌جای سرگرمی‌های پوچ، آینه‌ای بی‌رحم پیش روی زخم‌های جامعه می‌گیرد.