عاملان نسل کشی در غزه نقش نجات دهنده را بازی می‌کنند!

گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، روزنامه گاردین در یک گزارش تحلیلی نوشت که امروز، شرم‌الشیخ میزبان یکی از مهم‌ترین گردهمایی‌های رهبران جهانی در خاورمیانه در سال‌های اخیر است. دونالد ترامپ، کیِ‌یر استارمر، امانوئل ماکرون، پِدرو سانچز و دیگران گرد هم آمده‌اند «تا جنگ در نوار غزه را پایان دهند، تلاش‌ها را برای دستیابی به صلح و ثبات در خاورمیانه تقویت کنند، و وارد دوره‌ای جدید از امنیت و ثبات منطقه‌ای شوند.»

 

اگر آتش‌بس ثابت بماند، این زبان سیاسی نشانه‌ای از آینده است: آینده‌ای که در آن هیچ حسابرسی صورت نمی‌گیرد و ریشه‌ها مورد رسیدگی قرار نمی‌گیرند. تنها شتاب برای پاکسازی‌ها و اقدامات ظاهری است. در همین حال، اشغال غیرقانونی ادامه دارد و یک فصل جدید از نقض حقوق اسرائیل به آرامی بسته می‌شود، نه تنها برای اسرائیل، بلکه برای پشتیبانانش نیز.

 

کسانی که به رژیم اسرائیل سلاح داده‌اند، دور هم جمع می‌شوند تا بررسی کنند چگونه می‌توان صلح در غزه را برقرار کرد. در هفته‌ها و ماه‌های پیش رو، غزه‌ای که حتی بیشتر از آنچه تا کنون به جهانیان نشان داده شده ویران است، قابل رویت خواهد شد. هم‌اکنون مقیاس عظیمی از آنچه باید بازسازی شود، روشن می‌شود. مردم به خانه‌هایشان در شهر غزه برمی‌گردند تا ویرانه‌ای را ببینند که تا افق با بمب‌ها و بولدوزرها صاف شده است.

 

 در تصاویر منطقه، حتی نور آفتاب هم متفاوت و فراطبیعی به نظر می‌رسد. من نتوانستم بفهمم چرا، تا آنکه دریافتم به این دلیل است که ساختاری وجود ندارد تا آن را فیلتر کند. هیچ سایه‌ای نیست، هیچ سرپناهی. خانه‌ای که مردم به آن باز می‌گردند فقط قطعه زمینی است که بر روی آن یک چادر برپا می‌کنند و منتظر کمک‌اند. البته این بار با خطر کمتر بمباران شدن در خواب.

 

مردم غزه از ترس مرگ آزاد شده‌اند، ولی از زندگی‌ای که اکنون در پیش دارند چه؟ هزاران یتیم و کودکانی زخمی یا ناقص که خانواده‌شان را از دست داده‌اند چه؟ فقط زیرساخت‌های بخش بزرگی از غزه نابود نشده‌اند، بلکه بافت اجتماعی نیز فروپاشیده است. نسل‌هایی از خانواده‌ها، دو، سه، چهار نسل، از بین رفته‌اند. هزاران پدر و مادری که فرزندانشان را دفن کرده‌اند چه؟ و آن‌هایی که قسمت‌های بدن عزیزانشان را جمع کرده‌اند چه؟ چگونه می‌توان به درمان چنین تروماهای جمعی فکر کرد وقتی حتی سقفی برای گرد آمدن وجود ندارد؟ از مردی در غزه پرسیدم درباره برادرش که در یک حمله تمام فرزندان و همسرش را از دست داده بود؛ اکنون کجاست؟ «فقط مدام دور و بر آوارها می‌گردد» در محلی که آن‌ها جان داده‌اند. 

 

حتماً آمار تلفات افزایش خواهد یافت، چون اجسادی که قبلاً نمی‌شد از زیر آوار بیرون کشید، بیرون خواهند آمد. حداقل ده درصد جمعیت غزه یا کشته شده‌اند یا زخمی، و این برآورد محافظه‌کارانه است.مهم است که این حقایق تنها به عنوان هزینه‌های جنگ شماره‌گذاری نشوند و کنار گذاشته شوند. حمله باید پایان یابد، اما شرایط پایان آن و مسیری که به صلح و بازسازی منتهی می‌شود حیاتی است. جنایت‌هایی که انجام شده‌اند نمی‌توانند ترمیم شوند، یا حتی از تکرارشان جلوگیری کرد، اگر شرایطی که امکان انجام آن‌ها را داده‌اند همچنان باقی بماند.

 

ن حالا ترامپ در حال جشن گرفتن برای میانجیگری‌اش است، پس از اینکه امکان آنچه چند ماه جریان داشته را فراهم کرده است. جرد کوشنر (پسر همسر سابق دوم ترامپ) از عملکرد اسرائیل تقدیر کرده: «به جای تکرار بربریت دشمن، شما انتخاب کردید که استثنایی باشید.» استارمر هم ترامپ را برای حصول این توافق ستوده و بر اهمیت وارد شدن کمک‌های انسانی تأکید کرده است. بنا بر گفته دفتر شماره ۱۰ (در بریتانیا)، در شرم‌الشیخ ترامپ «ادای احترام ویژه‌ای» خواهد شد. 

 

 

مسئولیت کشورهایی که از رژیم اسرائیل حمایت کرده‌اند و منتقدانش را خاموش کرده‌اند، روشن‌تر از همیشه است. بالطبع اگر نماینده دولتی باشید که سلاح داده، اعتراض را محدود کرده و نه اعلامیه نسل‌کشی را تأیید کرده است و نه احکام دادگاه کیفری بین‌المللی در فرمان بازداشت نتانیاهو را مراعات کرده، ترجیح می‌دهید سریع به شرم‌الشیخ بروید. صلح در غزه نمایانگر فرصتی است برای فراموش کردن؛ برای محو کردن از حافظه جمعی دوره‌ای که برخی کشورهای غربی با چوب قانون بین‌المللی و نهادهایش، و حتی سیاست داخلی خود، برخورد کرده‌اند، تا نابودی غزه را پیش ببرند.

 

 

 

اما بسیاری در سراسر جهان که شاهد کشتار بوده‌اند، و همه آن چیزی که طی دو سال برای حفظ آن انجام شده است، به سادگی فراموش نخواهند کرد. آینده‌ی امن ساکنین غزه، و فلسطین به طور کل، چیزی نیست که دزدان مبدل به محافظ بتوانند آن را ارائه دهند. بدون توانمندسازی مردم فلسطین و حق تعیین سرنوشتشان، نمی‌توان به اسرائیل یا متحدانش برای دادن همان «صلح پایدار» که دائماً مورد استناد است، اعتماد کرد.

 

فلسطینی‌ها همچنان کشته خواهند شد، خانه‌هایشان سلب می‌شود، زندانیانشان بدون روند قانونی شایسته شکنجه شده و بازداشت می‌شوند. آنچه طی دو سال آموخته شده را نمی‌توان فراموش کرد، با همه انرژی که صرف خواهد شد تا این اتفاق رخ دهد. مسئله فلسطین نمی‌تواند به گوشه‌ای رانده شود تحت عنوان سیاستی «پیچیده»، که امکان نابودی را در طی دو سال فراهم آورده است. عاملان این ویرانی خود پیش‌تر صلاحیت هرگونه تعهد در قبال مردمی را که در قتل و تکه‌تکه شدنشان داشتند، از دست داده‌اند. آنچه اکنون در شمار اجساد و ویرانه‌های غزه آشکار خواهد شد باید امکان انکار را از میان ببرد.