نقد و بررسی فیلم A Big Bold Beautiful Journey

یلم یک ماجراجویی بزرگ، جسورانه و زیبا (A Big Bold Beautiful Journey) تازه‌ترین ساخته Kogonada است؛ فیلمسازی که پیش‌تر با آثاری چون «After Yang» به ‌واسطه نگاه شاعرانه و تأمل‌برانگیز به روابط انسانی، جایگاه ویژه‌ای میان سینمادوستان پیدا کرده بود. Kogonada در اثر جدیدش بار دیگر دغدغه‌های همیشگی‌اش را دنبال می‌کند؛ رابطه میان عشق و خودشناسی، مواجهه انسان با گذشته و تلاش برای درک هویت شخصی در جهانی که پیوسته در التهاب و گسست به سر می‌برد. فیلم از همان ابتدا لحن فانتزیِ ملایمی دارد و قرار نیست با واقع‌گرایی مطلق پیش برود؛ بلکه جهانش بر پایه تأملات ذهنی دو شخصیت بنا شده است که در مسیر یک مراسم عروسی، سفری درونی را آغاز می‌کنند — سفری به خاطرات و زخم‌های خود.

فیلم A Big Bold Beautiful Journey در سطح تصویری و فنی، اثری قابل توجه به شمار می رود. قاب‌بندی‌ها دقیق و هنرمندانه‌اند، رنگ‌ها با دقت انتخاب شده‌اند و میزانسن‌ها در هر لحظه حس درست موقعیت را منتقل می‌کنند. Kogonada به‌عنوان کارگردانی که تسلط مثال‌زدنی بر ترکیب تصویر و موسیقی دارد، بار دیگر توانسته صحنه‌هایی خلق کند که از نظر بصری چشم‌نواز و از نظر احساسی تأثیرگذارند. موسیقی عاشقانه و آرام فیلم، در کنار این قاب‌های حساب‌شده، لحظاتی خلق می‌کند که به معنای واقعی کلمه «احساس» در آن‌ها جریان دارد. تماشاگر این حس را لمس می‌کند، فارغ از آنکه فیلم به انسجام روایی کامل رسیده باشد یا نه.

اما نقطه قوت اصلی فیلم A Big Bold Beautiful Journey بازی دو بازیگرش، کالین فارل و مارگو رابی است. شیمی میان این دو بازیگر به‌قدری طبیعی و باورپذیر است که تقریباً بار کامل احساسات فیلم را بر دوش می‌کشند. رابطه میان آن‌ها در لحظات عاشقانه زنده و واقعی به نظر می‌رسد، بی‌آنکه به اغراق یا تصنع آلوده شود. مارگو رابی در صحنه‌های احساسی به شکلی ظریف از شکنندگی و اشتیاق پرده برمی‌دارد، و فارل با بازی درونی‌اش تعادل رابطه را حفظ می‌کند. همین بازی‌ها هستند که باعث می‌شوند فیلم حتی در لحظات کند و آرامش نیز جذاب باقی بماند.

بااین‌حال، ضعف‌های ساختاری فیلم A Big Bold Beautiful Journey را نمی‌توان نادیده گرفت. فیلمنامه در سطح شخصیت‌پردازی به بلوغ نمی‌رسد. فیلم در تلاش برای بررسی مفهوم تروما و ریشه‌یابی زخم‌های روانی آدم‌ها، بیش از حد ساده‌انگارانه عمل می‌کند. موقعیت‌های دراماتیکی که پتانسیل عمیق‌تری دارند، با نوعی مماشات و آسان‌گیری عبور داده می‌شوند. برای نمونه، در جایی از فیلم، شخصیت زن از مرگ مادرش سخن می‌گوید؛ مادری که در بیمارستان و در تنهایی جان داده، در حالی‌که دختر در آن لحظه درگیر رابطه‌ای ناپایدار با استاد دانشگاهش بوده است. چنین موقعیتی می‌توانست نقطه عطف احساسی قدرتمندی باشد، اما فیلم به‌جای پرداخت عمیق، آن را با یک واکنش گذرا و بخشش سطحی جمع می‌کند. همین نگاه ساده‌انگارانه به روابط انسانی، موجب می‌شود مخاطب نتواند به پیچیدگی روانی شخصیت‌ها و ریشه‌های رفتارشان نزدیک شود.

A Big Bold Beautiful Journey قصد دارد به این پرسش پاسخ دهد که چرا انسان امروز از عشق و وابستگی می‌ترسد، اما در مسیر پاسخ دادن، گاه بیش از اندازه در ظاهر جذاب و رمانتیک خود غرق می‌شود. پیام فیلم درباره پذیرش گذشته و شفای زخم‌های درونی ارزشمند است، ولی نحوه اجرای آن به جای کاوش روان‌شناختیِ دقیق، بیشتر به گفت‌وگوهای فلسفی و نمادگرایی‌های سطحی متکی است. در واقع، فیلم می‌خواهد ما را به مواجهه با خودمان دعوت کند، اما ابزارهایش محدود به چند مونولوگ و فلش‌بک‌های نیمه‌کارآمد است که نمی‌توانند وزن احساسی لازم را منتقل کنند.

از منظر فنی، دوربین در تمام لحظات در جای درستی قرار دارد. Kogonada با وسواس در انتخاب زاویه‌ها و حرکات نرم دوربین، موفق شده است آرامش ظاهری و اضطراب درونی شخصیت‌ها را به تصویر بکشد. نورپردازی گرم و ملایم، با ترکیب رنگ‌های خنثی، حال‌و‌هوای شاعرانه‌ای می‌سازد که تماشای فیلم را دلپذیر می‌کند. همین ویژگی‌ها موجب می‌شوند فیلم حتی با وجود ضعف‌های داستانی‌اش، «دلنشین» توصیف شود — واژه‌ای که به خوبی حس کلی اثر را بیان می‌کند.

اما مهم‌ترین مشکل فیلم در پایان‌بندی آن نهفته است. پایان اثر به‌طور آشکار نشانه‌ای از نظام استودیویی هالیوود است؛ پایانی خوش و آشتی‌جویانه که عملاً قصد دارد آرامش کاذبی به مخاطب بدهد. چنین پایانی تضاد آشکاری با فضای درونی و فلسفه فیلم دارد. اگر این اثر در اروپا ساخته می‌شد، به‌احتمال زیاد با پایانی تلخ‌تر و صادقانه‌تر روبه‌رو می‌گشت، پایانی که می‌توانست وزن مضمون‌های طرح‌شده را حفظ کند و تماشاگر را با پرسشی جدی‌تر رها سازد. اما نسخه آمریکایی تصمیم می‌گیرد همه‌چیز را با لبخند تمام کند، و درست همین‌جاست که معنا و عمق اثر قربانی می‌شود.

« A Big Bold Beautiful Journey» از آن دسته فیلم‌هایی است که با تمام نقص‌هایش، حس خوبی بر جای می‌گذارد. به‌ویژه برای تماشاگر ایرانی، حرف‌ها و دغدغه‌هایش قابل درک‌تر و ملموس‌ترند؛ چرا که مسائلی همچون عدم توانایی در بیان احساس، ترس از روابط انسانی، و مواجهه با گذشته برای جامعه امروز ما معناهایی آشنا هستند. فیلم شاید در سطح ساختار سینمایی نتواند از حد «متوسط» فراتر برود، اما در انتقال حس، موفق است.

نقد ویدئویی فیلم «A Big Bold Beautiful Journey» را در ادامه ببینید: 

در مجموع، « A Big Bold Beautiful Journey» فیلمی است زیبا اما ناپخته؛ تأمل‌برانگیز اما نه عمیق. آثاری از این دست مخاطب را میان لذت بصری و خلأ روایی معلق نگه می‌دارند. فیلم از لحاظ بصری و موسیقایی به‌راستی تماشایی است، بازی‌ها درخشان‌اند و احساسات در بخشی از مسیر واقعی‌اند، اما فیلمنامه نمی‌تواند روی دوش این عناصر سنگینی کند. در نهایت، فیلم تأثیری جزئی و احساسی می‌گذارد—مثل نسیمی که می‌وزد و می‌رود—و مخاطب را نه درگیر بحران فکری، بلکه درگیر حس گذرا و ملایمی از عشق و خودآگاهی می‌گذارد.

 

نمره: 6/10

منتقد: میثم کریمی

نوشته نقد و بررسی فیلم A Big Bold Beautiful Journey اولین بار در مووی مگ . پدیدار شد.