مووی مگنقد و بررسی فیلم توییت ها (The Twits)
کسی در فیلم « The Twits» حضور دارد که من بشناسم؟
امیلیا کلارک، ناتالی پورتمن، مارگو مارتیندل و جانی وگاس از جمله صداپیشگان این انیمیشن هستند.
داستان فیلم درباره چیست؟
آقای و خانم توویت، زوجی نفرت‌انگیز و سودجو، جهان کوچکی از زورگویی و کثافت ساخته‌اند و حیوان‌ها را استثمار می‌کنند تا برند «توویت» را به امپراتوری سرگرمی تبدیل کنند. با بالا رفتن زیاده‌خواهی‌شان، طبیعت و جامعه علیه آن‌ها واکنش نشان می‌دهد و داستان از «شوخی چرک» به طنز سیاسی ملایم درباره قدرت، پروپاگاندا و همبستگی جمعی می‌رسد
کارگردان کیست؟
این انیمیشن سه کارگردان دارد: دِمونگ، جانستون و شاناهان که در کنار یکدیگر اثر را کارگردانی کرده اند.
خانواده‌ها در هنگام تماشای فیلم باید به چه نکاتی توجه نمایند؟
انیمیشن برای کودکان ساخته شده و خانواده ها نیاز نیست نگران باشند.
نکات مثبت فیلم؟
طراحی بصری و هویت هنری: فیلم عمداً از استانداردهای براق و مینیمال فاصله می‌گیرد و بافت‌های زبر، خطوط اغراق‌شده و رنگ‌پردازی چرک را انتخاب می‌کند تا زشتی اخلاقی شخصیت‌ها در چهره و محیط بازتاب پیدا کند. این زبان تصویری، «زیبایی در زشتی» دال را به قاب انیمیشن ترجمه می‌کند: خانه‌های به‌هم‌ریخته، اشیای کج‌وکوله و قاب‌های شلوغ که به‌جای دل‌زدگی، حس دنیایی زنده و هدفمند می‌دهند. حتی در صحنه‌های شلوغ، خوانایی حرکت و مرکز توجه حفظ می‌شود و شوخی‌های بصری فرصت دیده شدن دارند؛ نتیجه یک امضای بصری مستقل است که شبیه‌سازیِ پیکسار/دریم‌ورکس نیست و شخصیت خودش را دارد.
طنز سیاه و زیرمتن اجتماعی: شوخی‌ها فقط «تهوع‌آور» نیستند؛ هدف دارند. از آزار حیوانات تا فریب مخاطب‌ها، هر کنش توویت‌ها مثل آینه‌ای برای طمع و عوام‌فریبی امروز عمل می‌کند. فیلم با ضربه‌های کوتاه به تبلیغات دروغین، برندینگ مبتذل و ماشین پروپاگاندا، پیام سیاسی‌اش را می‌رساند بی‌آنکه تبدیل به سخنرانی شود. همین ترکیب، خنده را با مکث همراه می‌کند: می‌خندی و هم‌زمان می‌فهمی چرا باید از این خنده احساس ناراحتیِ شیرین داشته باشی. این رویکرد در ژانری که معمولاً امن و بی‌تیغ است، جسور و مؤثر است.
ریتم اجرایی و میزانسن طنز: تدوین، ضرباهنگ شوخی‌های بدنی (اسلپ‌استیک) و گَگ‌های «گِرُس» را به شکلی کنترل‌شده پیش می‌برد تا از تکرار خسته‌کننده دور بماند. ورود تدریجی عناصر شورش حیوان‌ها و افشاگری علیه امپراتوری توویت‌ها، سکانس‌های اکشن/کمدی را لایه‌دار می‌کند. موسیقی و طراحی صدا با ضرب‌های الکترو و افکت‌های اغراق‌شده، انرژی روایی را بالاتر می‌برد و به شوخی‌ها وزن شنیداری می‌دهد.
نکات منفی فیلم؟
نوسان گروه سنی و حد تحمل مخاطب: فیلم بین دو قطب «خانوادگی» و «طنز تاریک» تاب می‌خورد. شوخی‌های بدنی و گَگ‌های چرک (آروغ، بو، حشرات، غذاهای چندش) برای بخشی از کودکان سخت‌هضم است و برای بخشی از والدین مرز قابل‌قبول را رد می‌کند. این دوگانگی باعث می‌شود تجربه مشترک خانوادگی همیشه جواب ندهد؛ مخاطب نوجوان/بزرگسال راحت‌تر با لحن اثر همراه می‌شود تا کودکان کم‌سن.
تراکم «گِرُس» در برابر عمق عاطفی: هرچند پیام اجتماعی هوشمندانه است، اما تمرکز بالا بر شوخی‌های چندش‌آور گاهی جای پرداخت احساسی شخصیت‌های غیرمنفی (حیوان‌ها/یاری‌رسان‌ها) را تنگ می‌کند. وقتی فینال باید تأثیر احساسی بگذارد، انباشته‌شدن شوخی‌های تند، از رسوب عاطفه کم می‌کند؛ نتیجه این است که پیام منتقل می‌شود، اما تأثرِ ماندگار کمتر شکل می‌گیرد.
لکنت روایی در نیمه دوم: پس از اوج‌گیری اولیه، روایت لحظاتی به توضیح و تکرار الگوهای رفتاری توویت‌ها می‌افتد. این مکث‌ها کشش داستان را ضربه نمی‌زند، اما شتاب آغازین را کند می‌کند و چند گَگ، به‌جای پیشبرد قصه، صرفاً چرخه طنز را می‌چرخانند. با کمی فشرده‌سازی، ضربه نهایی می‌توانست پرقدرت‌تر باشد.
عامل تأثیرگذار برای تماشای فیلم؟
اگر روح نیش‌دار رولد دال را دوست دارید و از انیمیشنی با امضای بصری خاص و طنز سیاه استقبال می‌کندی، این اثر تجربه متفاوتی از جریان اصلی ارائه می‌دهد؛ سرگرمی پرانرژی با زبانی گزنده علیه عوام‌فریبی و سوءاستفاده.
حرف آخر:
«The Twits» با یک اقتباس جسورانه، زشتی را به زبان هنر ترجمه می‌کند: هم بامزه است، هم تلخ، و گاهی آزاردهنده—دقیقاً همان ترکیبی که دال از ما می‌خواست تحملش را پیدا کنیم. برای تماشای جمعیِ کاملاً خانوادگی ایده‌آل نیست، اما برای مخاطبی که دنبال انیمیشنِ هویت‌دار و تیغ‌دار است، انتخابی قابل‌دفاع و به‌یادماندنی است.
نوشته نقد و بررسی فیلم توییت ها (The Twits) اولین بار در مووی مگ . پدیدار شد.
