فرشچیان: محبوب عام محترم نزد خواص

محمود فرشچیان بیش از آنکه پیرمردی در قاب تاریخ هنر باشد، جلوه‌ای بهشتی و ایمانی از هنر ایرانی بود؛ همان که سید‌حسین نصر از آن به «هنر قدسی» یاد می‌کند. کسی که خطوط نرمش، رنگ‌های درخشان و خیال‌پردازی‌هایش عمق جان مخاطب را لمس می‌کرد؛ مثل استاد کهنه‌کار فرشبافی که ما را به باغ اختصاصی خود دعوت می‌کند.

محمود فرشچیان بیش از آنکه پیرمردی در قاب تاریخ هنر باشد، جلوه‌ای بهشتی و ایمانی از هنر ایرانی بود؛ همان که سید‌حسین نصر از آن به «هنر قدسی» یاد می‌کند. کسی که خطوط نرمش، رنگ‌های درخشان و خیال‌پردازی‌هایش عمق جان مخاطب را لمس می‌کرد؛ مثل استاد کهنه‌کار فرشبافی که ما را به باغ اختصاصی خود دعوت می‌کند. مخاطبی که در تنوع هنر سده اخیر ایران، سلیقه خود را نمی‌جست و فرشچیان یک‌تنه بار نگاه سمبلیک را بر دوش می‌کشید؛ سلیقه‌ای به سبک باغ ایرانی -شلوغ و پررنگ‌و‌لعاب- که عرفان، زیبایی‌شناسی و مذهب را در یک قاب، با درختان سر به فلک کشیده، پیران خردمند و زنان زیباروی  گرد هم می‌آورد.

او نگارگری را به مسیر شخصی خود برد: چیزی شبیه روکوکوی ایرانی، پر از انحناهای نرم، رنگ‌های موج‌دار و فیگورهایی که گویی در گردش بی‌پایان خطوط اسیرند. این ترکیب، گیج‌کننده و در عین حال مسحورکننده است.