عکس ها اجازه شناخت نمی دهند؛ معامله توانایی با لذت تنبلی / به زودی بدن آدمی از بین می رود / تماشای زیاد تصویر بی مسئولیتی ایجاد می کند

ما داریم همه توانایی بدنمان را با «لذت تنبلی» معامله می‌کنیم و همه این ها با از دست دادن «فضیلت آهستگی» اتفاق می‌افتد. دوربین فرصت درنگ کردن را از ما گرفته و جای این ها را، لذت تنبلی، هیجان‌خواهی و لذت‌طلبی گرفته است. اما همه این وقایع شاید پایان دوربین‌ها و پایان عکاسی را هشدار می‌دهند. زیرا وقتی ما هزاران عکس می‌گیریم ولی هیچ وقت فرصت تماشای آن ها را نداریم، در واقع، به پایان جهان عکاسی رسیده‌ایم...در حالی که در کنش «نوشتن» و «خواندن»، این فرآیند برعکس طی می‌شود و ما باید دقت ، تمرکز و مشارکت کنیم تا بتوانیم واژه‌ها و مفاهیم را خلق کنیم. اما تصویر، عکس این فرآیند را برای ما طی می‌کند. تصویر می‌گوید من معنا را آماده می‌کنم بنابراین لازم نیست به زحمت بیفتید. به همین دلیل است که دوربین‌ها و عکس‌ها و بصری‌شدن جهان، باعث به انفعال کشاندن ما شده‌اند.