نگارگری معاصر؛ پلی میان سنت و دغدغه‌های امروز

نگارگری ایرانی، یکی از غنی‌ترین و اصیل‌ترین شاخه‌های هنرهای تجسمی در تاریخ ایران، همواره فراتر از نقش صرفا تزیینی عمل کرده است. این هنر به مثابه زبانی بصری، با ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود چون تخت‌نمایی، دقت در جزئیات، رنگ‌های شفاف و تراکم معنایی، مفاهیم عمیق عرفانی، ادبی و فرهنگی ایران را در قالب تصویری بازنمایی کرده است.

نگارگری ایرانی، یکی از غنی‌ترین و اصیل‌ترین شاخه‌های هنرهای تجسمی در تاریخ ایران، همواره فراتر از نقش صرفا تزیینی عمل کرده است. این هنر به مثابه زبانی بصری، با ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود چون تخت‌نمایی، دقت در جزئیات، رنگ‌های شفاف و تراکم معنایی، مفاهیم عمیق عرفانی، ادبی و فرهنگی ایران را در قالب تصویری بازنمایی کرده است. از گذشته‌های دور، نگارگری ایرانی توانسته است روایت‌هایی نمادین، تاریخی و معنوی را در قالب ترکیب‌بندی‌های دقیق و رنگ‌آمیزی‌های ظریف به تصویر کشیده و هم‌زمان در تعاملی مستمر با ادبیات کلاسیک فارسی، به‌ویژه شاهنامه فردوسی و مثنوی مولوی، به اوج شکوفایی خود برسد.