آنااسامه حمدان: سلاح مقاومت حق مشروع است
به گزارش همشهری آنلاین ، جعفر شربیانی، عضو هیئت رئیسه شورای اسلامی شهر تهران، بریکس را فراتر از یک اتحاد اقتصادی، «آزمایشگاهی برای طراحی مدلهای نوین حکمرانی فراگیر، متوازن و انسانمحور» توصیف کرد. وی با قدردانی از میزبانی روسیه، گفت: «تبدیل طرح جامع شهری به گفتوگویی ملی در روسیه، عمق نهادی به توسعه جامع شهری بخشیده و یادآور است که شهرها امروز موتورهای تمدناند.»
او ایران و روسیه را نه تنها همسایه، بلکه «شریکان استراتژیک و متحدانی دیرینه» خواند که توسعه را پیوندی میان پیشرفت و هویت، فناوری و فرهنگ، حکمرانی و کرامت انسانی میدانند. همکاریهای دوجانبه اکنون از اقتصاد به تبادل تجربه در برنامهریزی شهری و عدالت فضایی گسترش یافته است.
شربیانی گفت: برنامه چهارم توسعه شهری تهران «تلاشی جمعی برای تبدیل حکمرانی از روند اداری به کنش اخلاقی، انسانی، فرهنگی و ارزشی» است.
وی تأکید کرد: تهران از هندسه فضا به اخلاق حکمرانی رسیده؛ از نقشه به روایت، از ساختار به داستان.
شربیانی با تحلیل مدل روسیه گفت: ریشه در طرحهایی مانند پرم ۲۰۱۰ که طرح جامع را از نقشه به «قرارداد تحول میان دولت، بازار و جامعه» تبدیل کرد. دستور ریاستجمهوری برای تدوین طرح جامع در حدود ۲۰۰ شهر کلیدی. تبدیل به نظام برنامهریزی ملی با متدولوژی استاندارد، شامل چهار خروجی همزمان:چشمانداز فضایی، راهبرد اجتماعی-اقتصادی، چارچوب نهادی و حقوقی و نقشه سرمایهگذاری.
وی اذعان کرد: حتی کارشناسان روسی به فاصله میان طراحی و اجرا اعتراف دارند، اما این را «نشانه بلوغ و انسانگرایی» است.
او تأکید کرد: این دو الگو رقیب نیستند، مکمل یکدیگرند. روسیه هنر ساختار را میآموزد، ایران زبان معنا را میافزاید. حاصل: الگویی برای بریکس؛ شهری نه فقط کارآمد، بلکه معنادار.
عضو شورای تهران معیار موفقیت شهرها را نه تنها کارایی، بلکه «عدالت، هویت و کیفیت زندگی انسانها» دانست. وی گفت: شهرها ماشین نیستند؛ زیستبومهای اخلاقیاند. هر برنامه، پلی است میان داده و کرامت، میان قابلسنجش و غیرقابلسنجش.
او برنامه چهارم تهران را «سندی زنده» برای ترجمه اخلاق برنامهریزی به ریتم روزمره حکمرانی توصیف کرد و افزود: «اعتراف به فاصله میان چشمانداز و اجرا، نخستین گام پر کردن آن است.
شربیانی آینده طرحریزی جامع در بریکس را وابسته به ترکیب سه ویژگی دانست: قدرت نهادی روسی، دقت فناورانه چینی، خرد انسانی و معناگرایی ایرانی-اسلامی.
وی افزود: تنها در این صورت، بریکس الگویی از توسعه میسازد که گفتوگویی میان کارایی و انسانیت، رشد و معنا باشد.
شربیانی شهرهای بریکس را خطاب قرار داد: از تهران تا سنپترزبورگ، از رشتهکوه البرز تا رود نوا، از ساحل شانگهای تا دشتهای دهلی، از ریودوژانیرو تا کیپتاون، از قاهره تا آدیسآبابا و از ژوهانسبورگ تا مشهد – شهرهای ما با زبانها و فرهنگهای گوناگون، اما با آرزویی واحد نفس میکشند: ترجمه فضا به زندگی، و زندگی به معنا.
وی گفت: داستان برنامهریزی شهری، داستان انسان است که امید خود را سازمان میدهد. اگر این امید را با هم بیاموزیم، با هم بسازیم و با هم زندگی کنیم، بریکس نه فقط اتحادیهای اقتصادی، بلکه مدرسهای برای ساخت آیندهای انسانیتر خواهد بود – آیندهای که در آن شهرها نه فقط ساخته، بلکه فهمیده میشوند.
