ناامیدی؛ تنها شاخص روبه‌رشد اقتصاد ایران

پزشکیان در همان روز‌ها با صراحت اعلام کرد که تخصصی در کشورداری و مدیریت اقتصادی ندارد و به‌طرز عجیبی، پس از گذشت یک سال، همین اعتراف همچنان مهم‌ترین توصیف از کارنامه ایشان است. پرسش اساسی اینجاست: " اگر رئیس‌جمهور نتواند در تصمیمات حیاتی کشور نقش جدی ایفا کند، اساساً وجود چنین جایگاهی چه ضرورتی دارد؟ " در چهار دهه اخیر، سیاستمداران ایرانی بار‌ها وعده " فتح قله‌های اقتصادی" و " بهبود معیشت " داده‌اند، اما امروز تنها شاخصی که به‌طور واقعی و محسوس صعود کرده، شاخص یأس و " ناامیدی " است. وعده‌های مدنی زاده، اگرچه در سطح نظری دقیق و حساب‌شده به نظر می‌رسند، اما در عمل در همان صفحات کتابچه باقی مانده‌اند تا دولت و بسیاری از نمایندگان مجلس به این واقعیت پی ببرند که اداره، تامین رفاه و معیشت ۹۰ میلیون نفر جمعیت کشور، با مدیریت کلاس درسی ۲۰ تا ۳۰ نفره بسیار متفاوت است.