به گزارش خبرنگار دانش و فناوری گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، در دنیای امروز، دستیابی به فناوری فضایی و قابلیت پرتاب ماهواره به مدار، نمادی از پیشرفت علمی، صنعتی و اقتدار یک کشور محسوب می‌شود. جمهوری اسلامی ایران نیز با درک این اهمیت، سال‌هاست که گام‌های بلندی در این عرصه برداشته و با تلاش شبانه‌روزی متخصصان داخلی، به دستاوردهای چشمگیری در حوزه طراحی، ساخت و پرتاب ماهواره‌برها دست یافته است.

از سیمرغ، ماهواره بر سنگین‌وزن ایران، تا قاصد، نخستین ماهواره‌بر سوخت جامد، مسیر پرفراز و نشیب اما امیدوارکننده‌ای طی شده است که نشان از عزم راسخ ایران برای تبدیل شدن به یک قدرت فضایی دارد. در ادامه، نگاهی دقیق‌تر به ماهواره‌برهای عملیاتی ایران و فناوری‌های به‌کار رفته در آن‌ها خواهیم داشت و به این سوال مهم پاسخ می‌دهیم که آیا فناوری ساخت ماهواره‌بر با موشک قاره‌پیما یکی است؟

سیمرغ؛ گامی بلند در توسعه ماهواره‌برهای سوخت مایع

سیمرغ، ماهواره‌بر دو مرحله‌ای ایران، نقطه عطفی در برنامه فضایی کشور محسوب می‌شود. این ماهواره‌بر با بهره‌گیری از پیشران سوخت مایع، قادر است ماهواره‌ها را در مدار حدود ۵۰۰ کیلومتری با زاویه میل مداری ۵۵ درجه قرار دهد و توانایی تزریق ماهواره‌هایی با جرم چند صد کیلوگرم را در مدارهای نزدیک به زمین (LEO) داراست. طول کلی سیمرغ ۲۵.۹ متر است که ۱۷.۸ متر آن به مرحله اول و ۸.۱ متر به مرحله دوم اختصاص دارد. قطر مرحله اول ۲.۴ متر و قطر مرحله دوم ۱.۵ متر است. رانش اعلام شده برای مرحله اول ۱۴۲ تن-نیرو و برای مرحله دوم ۷.۲ تن-نیرو بوده است.

پرتاب‌های سیمرغ از پایگاه فضایی امام خمینی (ره) انجام می‌شود؛ پایگاهی که به عنوان نخستین سکوی پرتاب ثابت ماهواره‌بر با قابلیت حمل محموله‌های چند صد کیلوگرمی در جنوب غرب آسیا شناخته می‌شود. این پایگاه مدرن، که تمامی مراحل طراحی و ساخت آن توسط دانشمندان ایرانی انجام شده است، نیازهای صنعت هوافضای کشور را در کنار پایگاه فضایی چابهار فراهم می‌کند.