شلیک به جان بیماران
«تهدید جان» تنها عبارتی است که می‌تواند وضعیت فعلی بیماران و به‌ویژه بیماران نیازمند داروها و تجهیزات خاص را توصیف کند؛ بیمارانی که به دلیل تحریم‌ها در سال‌های گذشته و خطر تشدیدشان در آینده نزدیک و در فرایندی موسوم به «مکانیسم ماشه» حالا گرفتار تردید در امکان ادامه حیات‌شان و چگونگی فرار از چنگال مرگی زجرآور شده‌اند؛
«تهدید جان» تنها عبارتی است که می‌تواند وضعیت فعلی بیماران و به‌ویژه بیماران نیازمند داروها و تجهیزات خاص را توصیف کند؛ بیمارانی که به دلیل تحریم‌ها در سال‌های گذشته و خطر تشدیدشان در آینده نزدیک و در فرایندی موسوم به «مکانیسم ماشه» حالا گرفتار تردید در امکان ادامه حیات‌شان و چگونگی فرار از چنگال مرگی زجرآور شده‌اند؛ مرگی گریزناپذیر. انجمن‌های حمایت‌کننده از گروه‌های مختلف بیماران به «شرق» توضیح می‌دهند که در حال حاضر هم دسترسی این بیماران به داروها و تجهیزات باکیفیت وارداتی بسیار کم و گاهی غیرممکن است. برخی البته با برقراری ارتباط با انجمن‌ها و فدراسیون‌های بین‌المللی در حوزه فعالیت خود و طی‌کردن فراز و نشیب بسیار توانسته‌اند نیازهای بیماران‌شان را تأمین کنند. تشدید و بازگشت تحریم‌ها اما می‌تواند همین فرصت را هم از آنها بگیرد. مدیران این انجمن‌ها تأکید می‌کنند که تحریم‌های فعلی نه‌تنها واردات داروهای حیاتی را به‌شدت کاهش داده، بلکه امکان تولید بسیاری از داروهای مورد نیاز را از تولیدکنندگان داخلی گرفته است، آن‌هم به یک دلیل ساده: مواد اولیه تولید دارو در اختیار تولیدکنندگان قرار داده نمی‌شود. برخی بیماران هر چند ماه یک بار از دسترسی به داروهای‌شان محروم می‌شوند، مانند بیماران تیپ چهار و شش «ام‌پی‌اس» که در یک ماه اخیر داروهای‌شان در داروخانه‌ها پیدا نمی‌شود. با این حال برخی دیگر از بیماران نقش تحریم‌ها را نسبت به تهدید زندگی بیماران چندان مؤثر نمی‌دانند. مانند مدیرعامل انجمن دیستروفی ایران که معتقد است این گروه از بیماران که معلولیت هم یکی از تبعات بیماری‌شان است نه از سوی جوامع بین‌المللی، بلکه از سوی محرومان در تحریم قرار گرفته‌اند و تحریم‌ها فقط بهانه‌ای برای تداوم بی‌توجهی مسئولان به نیازهای خاص این بیماران است. او معتقد است که دارو و تجهیزات توان‌بخشی در کشور وجود دارد اما در دست مافیای داروست.
شرایط بحرانی بیماران تالاسمی در جنگ
اخبار مرتبط
شبکه شرق