به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، «عبدالباری عطوان» تحلیلگر معروف جهان عرب در مطلبی در رای الیوم با اشاره به روند تحولات میان دمشق و تل آویو آورده است: چرا عادی سازی امنیتی میان سوریه، خطرش از «کمپ دیوید» و «اسلو» کمتر نیست و بند‌های بسیارخطرناکش چیست و ترکیه و کشور‌های حوزه «خلیج فارس» در کجای ماجرا قرار دارند؟

وی نوشت: «احمد الشرع»، رئیس موقت سوریه، با یک هیات رسانه‌ای دیدار کرد که بیشتر آنها نمایندگانی از مدیران مؤسسات رسانه‌ای و کانال‌های تلویزیونی کشور‌های عربی حوزه خلیج فارس، به ویژه امارات و عربستان سعودی بودند. «سامی عبداللطیف النصف»، وزیر سابق اطلاع رسانی کویت، نیز در این هیات حضور داشت. این اولین حضور رسمی الشرع در این عرصه محسوب می‌شود.

این تحلیلگر تاکید کرد: نکته قابل توجه در این دیدار، تاکید الشرع درباره روند پیشرفته توافق امنیتی میان دمشق و تل آویو بود که پایه‌های آن در دیدار اخیر «اسعد الشیبانی» وزیر خارجه سوریه با «رون درمر» وزیر امور استراتژیک «اسرائیل» در هفته گذشته گذاشته شد. نکته مهم این است که الشرع در گفت‌و‌گو با اصحاب رسانه با امضای توافق صلح کامل با اسرائیلی‌ها مخالفتی نکرد و گفت که اگر این توافق به نفع سوریه و منطقه باشد آماده امضای آن است بدون اینکه مشخص کند این منافع سوریه یا منطقه‌ای یا حتی آرمان فلسطین و مقدسات آن، چیست.

سوریه در آستانه توافق کمپ دیوید جدید

عطوان آورده است: سوریه در آستانه توافق کمپ دیوید جدید است که با توافق‌های امیتی شروع شده است که به مراتب خطرناکتر از توافقات سیاسی و تبادل سفارت است که با حمایت آمریکا و کشور‌های عربی حوزه خلیج فارس، رخ خواهد داد، اما آنچه برای اسرائیلی‌ها اهمیت دارد، امنیتی است که مقاومت فلسطین و لبنان و موشک‌ها و پهپاد‌های یمنی آن را تضعیف کرده است.

این تحلیلگر نوشت: رئیس موقت سوریه در دیدار با این هیات رسانه‌ای از کلیات بند‌های توافق امنیتی با رژیم اشغالگر سخن گفت، اما کانال ۱۲ رژیم صهیونیستی، بند‌های اصلی آنرا به شرح زیر فاش کرده است.

اول، آتش بس کامل زمینی، دریایی و هوایی.

دوم، از بین بردن نفوذ ایران در سوریه و احتمالا سپس در لبنان.

سوم، تضمین امنیت رژیم اشغالگر و ممانعت از هر اقدام تهدید کننده این امنیت از سوی سوریه یا کشور‌های دیگر.

چهارم، ممانعت از تجهیز و تسلیح ارتش سوریه و ممنوعیت استقرار هرگونه سلاح راهبردی مانند موشک و سامانه‌های دفاع هوایی داخل خاک سوریه.

پنجم، ایجاد گذرگاه انسانی مانند جبل الدروز در السویداء در راستای حمایت از دروزی‌ها و آزادی عمل کامل و بدون محدودیت آن.

ششم، خلع سلاح کامل جنوب سوریه (درعا، قنیطره و السویداء) به منظور توقف حملات علیه اسرائیل.

هفتم، تعهداتی مبنی بر بازسازی سوریه با حمایت آمریکا و مشارکت کشور‌های حوزه خلیج فارس که ثبات در سوریه را همراه داشته باشد.

عطوان آورده است: با نگاهی اجمالی به این بند‌هایی که شبکه اسرائیلی منتشر کرده و به طور حتم از سوی مقامات اسرائیلی به بیرون درز پیدا کرده است، این به مثابه عادی سازی امنیتی با رژیم اشغالگر و تامین حمایت کامل آن است که سوریه نقش بزرگی در این چارچوب ایفا می‌کند. این هدف یعنی حفظ و تامین امنیت «اسرائیل»، ستون فقرات همه توافقات موسوم به صلح است از کمپ دیوید گرفته تا توافقات اسلو، «وادی عربه» و در نهایت «صلح ابراهیمی» که سه کشور بحرین، امارات و مغرب به امضا رساندند. زبان و سیاق در توافقات عادی سازی جدید تغییر کرده است، اما اصل و اساس به هیچ وجه تغییری نکرده است.

وی نوشت: توافقات جدید در راستای قطع ارتباط میان مساله فلسطین و محیط عربی آن و تبدیل شدن کشور‌های مقابله کننده به کشور‌های حامی رژیم «اسرائیل» است. عادی سازی با رژیم اشغالگر خیانتی بزرگ است خواه سیاسی باشد یا امنیتی. اقدام سوریه در عادی سازی روابط با رژیم اشغالگر آنهم در شرایطی که نسل کشی در غزه ادامه دارد و گرسنگی و قحطی در این منطقه بیداد می‌کند و تبدیل شدن سوریه جدید به پلیس حامی این اشغالگران و مقابله با هر مقاومت سوری یا عربی و علیه آزادسازی اراضی سوری یا فلسطینی اشغالی به مثابه خنجری سمی در قلب عربیت و ایمان است.

عطوان در پایان آورده است: ما فقط می‌توانیم در جبهه مقابل باشیم و این تحول تکان دهده و دردناک را رد کنیم و در برابر آن مقاومت کنیم. ملت بزرگ سوریه که با شجاعت در جنگ‌های امت شرکت کرده و میراث بیش از هشت هزار ساله دارد، این تحول خطرناک را تاب نمی‌آورد و سوریه به جایگاه واقعی خود در رهبری مقاومت علیه اشغالگران و آزادسازی همه اراضی عربی اشغالی و در راس آنها قدس، بلندی‌های جولان و جنوب لبنان برمی گردد.

خطرناکتر

چراغ سبز «جولانی» به توافق امنیتی بین دمشق و تل آویو

چراغ سبز «جولانی» به توافق امنیتی بین دمشق و تل آویو

روزنامه «صدای ایران»؛ شماره ۵۶| خطرناکتر از بمب

روزنامه «صدای ایران»؛ شماره ۵۶| خطرناکتر از بمب